Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1215

 Kiedy Mina oczekiwała narzeczonego w dniach umówionych, wtedy zwykle czekała na ławce, gdzie ją pierwszy raz Salvator ujrzał; lecz nie był to dzień umówiony!...
 Salvator pobiegł do zamku. Generał z Justynem poszli razem.
 Roland z głuchem mruczeniem zwracał ciągle do miejsca, gdzie był trup dziecka zakopany.
 Przyszli tak nad brzeg stawu. Z tamtąd można było widzieć wszystkie okna i fasadę pałacu.
 Salvator nastawił uszu: zdawało mu się słyszeć głos Justyna wołający Miny z zupełnie przeciwnej strony.
 — Nieostrożny! myślał. Prawda, że nie wie... Zaczął biedz w stronę głosu, mówiąc swoim towarzyszom: Wracajcie tam, zkąd idziemy i, cokolwiek nastąpi, nie ruszajcie się z miejsca póki nie zawołam.
 Salvator z Rolandem okrążyli staw, kryjąc się pod drzewami.
 Człowiek i pies wbiegli w aleję poprzeczną, w chwili gdy Mina i Justyn rzucali się sobie w objęcia na powitanie. Mina podniosła oczy i spostrzegła generała.
 — Nie bój się drogie dziecię, rzekł Justyn; to przyjaciel.
 W tej chwili ukazał] się z drugiej strony Salvator z Rolandem.
 — Baczność! wołał; nie mamy ani chwili do stracenia.
 — Co się stało? zapytała Mina trochę przerażona.
 — Stało się, droga Mino, że cię porywamy.
 — Mina?... szepnął generał. To imię mojej córki?
 — Cisza i pospiech, rzekł Salvator. Opowiecie sobie wszystko w powozie. Dwa dni i dwie noce będziecie mieli czasu!
 I z pomocą Justyna pociągnął dziewczę do parkanu.
 — Wchodź na mur Justynie! rzekł.
 — A co będzie z Miną? zapytał Justyn.
 — Wchodź mówię ci, nie ma i minuty do stracenia, mówił Salvator.
 Justyn posłuchał.
 — Bądź zdrów, panie Salvatorze! bądź zdrów przyjacielu! szeptała młoda dziewczyna podając mu czoło do pocałunku.
 — Bądź zdrowa siostrzyczko! rzekł Salvator.
 I przyłożył usta do białego czoła Miny.
 — A mnie pocałunek, dziecko kochane! rzekł generał.
 Usta generała spoczęły na tem samem miejscu, gdzie