Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1216

Salvatora; następnie kładąc ręce na głowie Miny, mówił głosem łzami nabrzmiałym:
 — Bądź szczęśliwą, dziecię! to ojciec, który piętnaście lat nie widział swej córki, błogosławi cię!... Bądź zdrowa!
 Wymówił te wyrazy, jak modlitwę wyrażającą: „Polecam cię Bogu tak, jakbym polecał moją córkę“.
 — Dalej, dalej, rzekł Salvator, każda minuta ma wartość godziny, każda godzina wartość dnia!
 — Czekam, rzekł Justyn, siedząc już na grzbiecie muru.
 — Dobrze! odpowiedział Salvator. I jednym rzutem umieścił się naprzeciw niego. Teraz, rzekł, weź generale dziecko na ręce i podnieś je do nas.
 Generał uniósł Minę tak, jak Milon z Krotony uniósł jagniątko i podtrzymując przysunął do muru.
 Kiedy Mina siedziała już na grzbiecie muru:
 — A teraz zejdź Justynie, rzekł Salvator.
 Justyn skoczył na drogę.
 — Przystąp do muru, mówił dalej Salvator, i podaj plecy... Dobrze! Potem do Miny: Moje dziecko, dodał podnosząc ją twarzą do drogi, postaw nogi na jednem i drugiem ramieniu Justyna.
 Dziewica wykonała wskazany ruch.
 — Schyl się teraz nieco, Justynie.
 Justyn zniżył się, potem zwolna ukląkł. Dziewica wciąż trzymana za ręce przez Salvatora, zsuwała się coraz niżej, aż nareszcie puścił jej ręce. Zeskoczyła na ziemię.
 — Już ocalona jesteś Mino!
 — Jeszcze nie! wyrzekł głos jakiś.
 I dał się słyszeć wystrzał.
 Poznawszy głos Loredana i usłyszawszy wystrzał, Mina wydała okrzyk.
 — Jedźcie i szczęśliwej drogi! rzekł Salvator zeskakując z muru w park.
 Generał już szedł w stronę skąd widział płomień wystrzału.
 — Przepraszam, generale! rzekł Salvator odciągając pana de Premont, to do mnie należy. Generał ustąpił.
 Salvator puścił się na miejsce zkąd wypadł strzał i spotkał się oko w oko z Loredanem de Valgeneuse.
 — Aha! chybiłem cię pierwszy raz, krzyknął tenże, ale teraz już nie chybię!