Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1219

 Toussaint wziął konia za uzdę i poszli ku kracie.
 Salvator zbliżył się.
 — Znasz chatkę nad wodą? rzekł.
 — Czy tę, gdzieśmy się zbierali przed dwoma tygodniami?
 — Tę samą.
 — O! znam jak dom własnej matki, panie Salvatorze.
 — Otóż, tam delikatnie złożycie hrabiego.
 — A jest tam nawet łóżko, będzie mu jak w niebie, wtrącił Jan Byk.
 — Będziecie go pilnować, ty i Toussaint.
 — Dobrze.
 — W szafie jest posiłek na dwa dni: chleb i wino.
 — Na dwa dni... więc mamy go pilnować dwa dni?
 — Tak... Jeśli mu się zechce jeść lub pić, to wyjmiecie chustkę i rozwiążecie ręce.
 — Oczywiście, każdy żyć przecie musi.
 — Złe przysłowie, Janie Byku, otucha dla łotrów.
 — O! jeżeli pan życzy sobie, ażeby nie żył, panie Salvatorze, odrzekł Jan Byk czyniąc gest taki, jakby wielkim palcem przyciskał gardło drugiemu, to dosyć powiedzieć jedno słowo i koniec.
 — Nieszczęśliwy, przestań! zawołał Salvator, nie mogąc powstrzymać uśmiechu na myśl o tem ślepem poświęceniu.
 — Jeżeli nie, to nie, nie ma o czem mówić, rzekł Jan Byk.
 Salvator chciał podejść ku grupie otaczającej hrabiego na koniu, ale cieśla go zatrzymał.
 — Ale, panie Salvatorze, rzekł.
 — Cóż takiego?
 — Kiedy go można wypuścić?
 — Pojutrze o tej godzinie. Będziecie dbać zarówno o konia, jak o człowieka.
 — Lepiej, niż o człowieka, lepiej, mówił Jan Byk, bo z pewnością człowiek nie wart tyle co koń!
 — O północy niech koń stoi osiodłany przed drzwiami. Jeden z was rozwiąże sznury, drugi roztworzy drzwi. Wypuścicie więźnia i życzyć mu będziecie szczęśliwej drogi.
 — Czy mamy wrócić do Paryża?
 — Koniecznie do Paryża. Ty Bartłomieju, weźmiesz się do roboty, jak gdyby nigdy nic, i powiesz Murzynowi, ażeby uczynił to samo.
 — I koniec?