Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1224

 — Tak jest, wybijając okno, jak zrobił w tej chwili i zapewne rzucając się na mordercę.
 — Czego on tak szuka teraz?
 — On nie szuka, lecz odnajduje.
 — A co?
 — Patrz pan! Salvator zniżył latarkę i rzucił światło na płyty kamienne piwnicy.
 — Aha! odezwał się generał, to wygląda jakby slady krwi.
 — Tak jest, odrzekł Salvator, jest to dopuszczenie Boskie, ażeby plama krwi, która ciepła wychodzi z ludzkiego ciała, nie zatarła się nigdy. Ta krew, generale, przysięgam na niewinność pana Sarrantego, ta krew, jest krwią mordercy.
 — Wszak pan mówiłeś, że dziewczynkę chciano zarżnąć nożem?
 — Tak.
 — Tu?
 — Prawdopodobnie.
 — Ależ Brezyl?...
 — On się nie myli, bądź pan spokojny!... Brezyl! zawołał Salvator, Brezyl!
 Brezyl zerwał się i przyszedł do pana.
 — Szukaj, Brezylu! rzekł Salvator.
 Brezyl obwąchiwał płyty i zbliżył się ku małemu lochowi wychodzącemu do parku.
 Drzwi od tego lochu były zamknięte; drapał on po tych drzwiach smutno skomląc i w kilku miejscach lizał ziemię językiem.
 — Widzisz pan różnicę, panie generale, rzekł Salvator. Tu spłynęła krew dziewczynki. Ona uciekła temi drzwiami, otworzę je, a pan zobaczysz, jak Brezyl pójdzie śladem.
 Otworzył drzwi, Brezyl rzucił się do lochu, zatrzymawszy się parę razy, by dotknąć płyty językiem.
 — Otóż, rzekł Salvator, tędy uciekała dziewczynka, kiedy Brezyl walczył z mordercą.
 — Któż jest tym mordercą?
 — Zdaje mi się, że kobieta... Dziewczynka w chwilach, obłąkania, (czasami biedne dziecko wpada jakby w obłąkanie) zawołała dwa czy trzy razy: „Nie zabijaj mnie I nie zabijaj mnie! pani Gerard!
 — Cóż to za straszny labirynt, cała ta historja. zawołał generał.