Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1227

już w sieni, wziął się do poszukiwań i stanął przed ostatniemi drzwiami w głębi, wydając okrzyki.
 — Otóż jesteśmy, generale, rzekł Salvator, kierując się ku drzwiom, przed któremi szczekał Brezyl. Potem odezwał się do psa: Wszak tam ktoś jest, Brezylu?
 Pies odpowiedział, szczekając mocniej.
 — Ha! rzekł Salvator, skoro policja nie pełni swych obowiązków, trzeba spełnić obowiązki policji. I podając światło generałowi: Weź tę latarkę, generale, dodał, i nie zaprzeczaj mym słowom.
 Generał wziął latarkę, a Salvator opasał się białą szarfą, oznaką ówczesnych komisarzy policyjnych, urzędników i służby ministrjalnej.
 A zastukawszy trzy razy do drzwi:
 — W imieniu króla! wyrzekł.
 Drzwi się otworzyły. Ukazała się kobieta mieszkająca w tym pokoju.
 Wstała tylko w jednej koszuli, dla otworzenia, a spostrzegłszy dwóch ludzi, jednego z latarką ubranego czarno, drugiego opasanego białą szarfą, wzięła go za komisarza:
 — Jezus Marja! krzyknęła.
 — W imieniu króla, mówił dalej Salvator, kobieto, aresztuję cię.
 Ta, ku której Salvator wyciągnął rękę, nie dotykając jej, wyglądała na starą pannę pomiędzy pięćdziesięciu a sześćdziesięciu laty; była ohydną w swem zbyt skromnem ubraniu. Przy niej Brocanta mogłaby udawać Wenus Milońską. Wydała okrzyk trwogi, na który Brezyl, snać rozdrażniony, odpowiedział żałośnem i przeciągłem wyciem.
 Salvator usiłował schwycić w ciemności jakieś podobieństwo między tą obrzydłą istotą i wspomnieniami swego własnego życia.
 — Proszę oświetlić tę kobietę, rzekł do generała, zdaje mi się, że ją znam.
 Generał skierował na nie światło latarki.
 — Tak, to ona, odezwał się Salvator, nie omyliłem się.
 — O! mój dobry panie! zawołała pokojówka, przysięgam ci, że jestem uczciwą kobietą!
 — Kłamiesz! rzekł Salvator.
 — Mój dobry panie komisarzu! jęknęła stara.
 — Kłamiesz! przerwał znowu Salvator. Ja ci powiem kto jesteś, zwiesz się „Cagnote.“