Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1228

 — O! panie, krzyknęła przerażona wiedźma.
 — Jedna dziewczyna opuszczona, przez omyłkę zaprowadzona w miejsce haniebne, gdzie i twoja córka znajdowała się już ale nie przez pomyłkę, dziewczyna ta prześladowana, denuncjowana, zniesławiona przez ciebie, nie mogła przeżyć tego i rzuciła się do Sekwany!
 — Panie komisarzu, upewniam pana... przysięgam...
 — Przypomnij sobie Atenais, rzekł rozkazująco Salvator, a przestań kłamać i przysięgać! Przypominamy sobie, że Atenais, to imię, które nosiła córka trębacza Ponroy, wprzód nim Salvator przezwał ją Fragolą.
 Jeżeli przenikniemy kiedy głębiej w tajemnice życia Salvatora, znajdziemy tam zapewne ślady tego wypadku, o którym napomknął mniemany komisarz policji.
 Stara pochyliła czoło, jak gdyby skała Syzyfa spadła jej na głowę.
 — Teraz odpowiadaj, rzekł Salvator, na zapytania, jakie ci będę zadawał.
 — Panie komisarzu...
 — Odpowiadaj, albo zawołam dwóch ludzi i każę cię zaprowadzić do więzienia.
 — Odpowiadam, odpowiadam, panie komisarzu.
 — Od jak dawna tu jesteś?
 — Od niedzieli zapustnej.
 — Kiedy dziewica porwana przez pana de Valgeneuse przybyła tu?
 — W nocy z ostatniego wtorku na środę popielcową.
 — Czy od czasu jak dziewica ta przybyła do zamku, pan de Valgeneuse pozwalał jej wychodzić?
 — Nigdy.
 — Jakiego gwałtu użył, ażeby nie wychodziła?
 — Zagroził, iż oskarży jej narzeczonego i odda go na galery.
 — Jak się nazywa ten narzeczony?
 — Pan Justyn Corby.
 — Ile ci płacił pan de Valgeneuse za dozorowanie?
 — Panie komisarzu...
 — Ile ci płacił? powtórzył Salvator tonem rozkazującym.
 — Pięćset franków.
 Salvator spojrzał naokoło, i spotrzegł sprzęt podobny