Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1232

 — Pomyślmy, zakończył Toussaint.
 I myśleli, ale imaginacja nie była najświetniejszą stroną dwóch zuchów. Nareszcie po chwili rozmyślania:
 — W samej rzeczy, rzeka jest niedaleko, spróbował Jan Byk.
 — Jakto, rzeka? wykrzyknął Toussaint.
 — No, rzeka!
 — Utopić konia?
 — Konia złego człowieka! wyrzekł Jan Byk ze wzgardą.
 — Koń złego człowieka może przecie być bardzo uczciwym koniem! odparł rozważnie Murzyn.
 — To prawda... ale co robić?
 — Gdybyśmy go zaprowadzili do gospody pod „Opatrznością?“
 — Jakiżeś ty głupi, nawet na Owerniaka!
 — Doprawdy? zapytał Murzyn.
 — Gospodarz „Opatrzności“ jak zobaczy, że Toussaint Louverture lub Jan Byk przyprowadzają pańskiego konia, zapyta o pana. Cóż mu na to odpowiesz? No, gadaj! Jeżeli będziesz umiał odpowiedzieć, to zabieraj konia i ruszaj z nim pod „Opatrzność.“
 Toussaint potrząsnął głową.
 — Coś mi nie klei się z odpowiedzią, rzekł.
 — To bądź cicho.
 — Ja też nic nie mówię.
 Toussaint zamilkł. Znowu nastąpiła chwila milczenia, które Jan Byk przerwał pierwszy.
 — Słuchaj! Czy zrobisz jedną rzecz? zapytał.
 — Zapewne, że zrobię, jeżeli jest do zrobienia.
 — Wprowadźmy nasamprzód panicza do chaty.
 — Dobrze.
 — Jak będzie na miejscu, to już ja go dojrzę.
 — I jabym go też dojrzał, cóż wielkiego! Nie o niego to chodzi, ale o konia.
 — Cicho-no bądź.
 — A cóż ja złego mówię?
 — Jak wprowadzimy osobę do chaty, to ty zajmiesz się koniem.
 — Zajmę się!... Właśnie, że nie, bo nie wiem, co z nim robić!
 — Czekajno!... Zajmiesz się koniem i odprowadzisz go...
 — Dokąd?