Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1233

 — Do zamku Viry, rozumiesz
 — A! to prawda.
 — A co! Tybyś nie wymyślił tego? rzekł Jan Byk twórczością swą dumny.
 — Nie.
 — I ta myśl zdaje ci się dobrą?
 — Doskonałą.
 — Więc odwiążmy panicza, rzekł Jan Byk.
 — Odwiążmy go, powtórzył Murzyn, który widział tylko oczami swego przyjaciela.
 — Ale nie!
 — To go nie odwiązujmy.
 — Ale owszem!
 — A! już nic nie rozumiem, odezwał się Murzyn.
 — A cóż ty, u djabła masz tu do rozumienia?
 — Jednakże... żeby coś zrobić...
 — Trzymaj tylko konia.
 — Dobrze. Ale ty powiadasz: „rozwiążmy,“ lecz jeżeli będziemy go odwiązywać razem, to nikt nie będzie trzymał konia.
 — To prawda.
 — Jak odwiążemy osobę, to nam koń może uciec.
 — I to prawda.
 — Więc go nie odwiązujmy... Ja sam go od wiążę, a ty przez ten czas trzymaj czworonogiego.
 — Więc do rzeczy! rzekł Toussaint biorąc za uzdę.
 Jan Byk poszedł najsamprzód, do wierzby, wziął z niej klucz i otworzył drzwi od chaty, potem ponieważ lubił światło, zapalił małą lampkę. Nareszcie po skończeniu przygotowań, odwiązał więźnia i zsadził go z konia, jak dziecko poliszynela.
 — Teraz, lewe ramię naprzód, marsz! zawołał do Murzyna, unosząc hrabiego do wnętrza chaty.
 Toussaint nie dał sobie dwa razy powtórzyć komendy; nim się jego towarzysz odwrócił, już dosiadł konia i popędził z taką szybkością, jak gdyby miał dostać cały Paryż stanąwszy u mety.
 Przybywszy do kraty zamkowej, zastał ją zamkniętą;, gotował się przeleźć przez mur, kiedy dało się słyszeć warczenie psa, a Brezyl położył obie łapy na sztachetach.
 — Aha! pomyślał Toussaint, skoro tu jest Roland to i pan Salvator znajduje się niedaleko.