Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1238

stać było, można być dozorcą, ale nie katem. Musi się panu chcieć pić równie, jak i nam, czy pozwolisz kieliszek wina?
 — Dziękuję; odpowiedział lakonicznie pan de Valgeneuse.
 — Bez ceremonji, młody panie! mówił Jan Byk trzymając wciąż opartą butelkę.
 — Dziękuję! powtórzył raz jeszcze pan de Valgeneuse.
 — Wola wasza, panie! odezwał się z kolei Jan Byk akcentem właściwym mu, kiedy go kto nieprzyjemnie połechtał po skórze. Potem napełniając kieliszek murzyna: Zdrowie twoje, murzynie! rzekł.
 — Zdrowie twoje Janie! odpowiedział tenże.
 — Niech giną niegodziwi!
 — Niech żyją zacni!
 Więzień uczuł dreszcz słysząc ten energiczny toast dwóch dzielnych ludzi.
 Jan Byk wychylił do dna kieliszek i stawiając sto na stole:
 — Aaa! mruknął, wyborna to rzecz, kiedy człek spragniony.
 — I ja jestem tego samego przekonania, odparł Toussaint.
 — Jeszcze po jednym, murzynie!
 — Jeszcze po jednym, Janie!
 I już bez toastu każdy wychylił po kieliszku.
 Ta łatwość wysuszania kieliszków nasunęła jednę myśl hrabiemu de Valgeneuse. Czekał na sposobność wprowadzenia jej w wykonanie, która nadarzyła się niebawem.
 Jan Byk zwrócił się do więźnia, i dobry człowiek, tak jak wszyscy ludzie silni, odezwał się:
 — Próżno dąsać się przeciw własnemu żołądkowi. Po raz drugi i ostatni, mój szlachcicu, mam zaszczyt zapytać czy pozwolisz kieliszek wina?
 — Częstujesz mnie pan z taką uprzejmością, iż żal mi że odmówiłem.
 — To nic, czas jeszcze naprawić. Dopóki starczy wina w butelce, a butelek w szafie, możemy zacząć od początku.
 — A więc dobrze, rzekł hrabia.
 — Tak to rozumiem! odezwał się Jan Byk ze szczerą wesołością, i po brzegi napełnił szklankę hrabiego. Potem zwracając się do towarzysza. Podaj drugą butelkę, Toussaint rzekł.
 Murzyn spełnił zlecenie. Jan Byk wziął z rąk jego bu-