Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1243

 — Czyż to można tańcować tak ni ztąd ni z owąd?
 — Jużciż, że ni ztąd ni zowąd, ot, tak sobie, ażeby tańczyć. Kiedy byłem w Owernji, tańczyłem co chwila.
 — Miecielicę (la bourrée)? rzekł Loredan.
 — A tak... Czy pan masz co przeciw miecielicy?
 — Nic zgoła, ale jej nie mogę tańczyć, bo nie umiem.
 — Nie chodzi mi o ten lub ów taniec, odrzekł Toussaint. Zatańcz pan choćby gawota, byle zatańczyć. Nieprawdaż, przyjacielu Janie, że pan hrabia powinien coś zatańczyć?
 — Dla mnie byłaby to wielka przyjemność, odezwał się Jan Byk.
 — Czy słyszy pan hrabia?
 — Ale... dodał Jan Byk.
 — Pozwólże pan dokończyć swemu przyjacielowi, odezwał się Loredan, widzisz przecie, że jest jakieś „ale.“
 — Ale, kończył Jan Byk, do tańca potrzebna jest muzyka.
 — Naturalnie, pan Jan Byk mu słuszność! zawołał Valgeneuse, który myślał sobie, iż jeżeli kolos będzie tego samego zdania, co jego towarzysz, to wypadnie mu puścić się w pląsy dla zabawienia dwóch Mohikanów.
 — Czy to tak trudno o muzykę? zapytał Murzyn, którego wino czyniło wynalazczym i zarazem upartym.
 — Ja nie wiem czy trudno, rzekł naiwnie Jan Byk, bom tego nigdy nie próbował, ale zdaje mi się, że do jakiejkolwiek muzyki trzeba przedewszystkiem narzędzia, wszak prawda, panie hrabio?
 — Oczywiście! rzekł Loredan wzruszając ramionami.
 — Narzędzia! I cóż wielkiego? oświadczył Toussaint. Wielki palec u ręki, to i narzędzie.
 I mówiąc to Murzyn zaokrąglił grubą rękę w kształt trąby, a przykładając do ust, zaczął trąbić pieśń o „Królu Dagobercie.“ Potem zwracając się do Jana Byka:
 — Czyż to nie piękne narzędzie muzyczne? zapytał.
 — Zapewne, odpowiedział Jan Byk, lecz do polowania, nie do tańca.
 — Prawda, rzekł Toussaint, łatwo ustępując przed zarzutami, które uważał za słuszne, ale skoro nie ma śpiewu ani tańca, to przynajmniej pijmy!
 — To co innego! spiesznie wyrzekł pan de Valgeneuse, tak, pijmy!
 Ale pospieszył się zanadto i wypowiedział to ze zby-