Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1244

tecznem życzeniem, nie żeby pić sam, lecz żeby pili jego towarzysze.
 Jan Byk spojrzał nie rozumiejąc planu pana de Valgeneuse: poczciwiec nie przypuszczał, ażeby wino mogło stać się trucizną; wietrzył jednak niebezpieczeństwo stawiając więc na stole butelkę, którą już brał za szyjkę ażeby nalać w kieliszek Murzynowi:
 — Nie, rzekł, piłeś już dosyć Murzynie.
 — Kiedy pić, to nigdy dosyć, przyjacielu Janie.
 — W ogolności, jestto prawdą, rzekł cieśla, ale jak na dziś, fałszem.
 — Jednakże, zauważył więzień, wyście mnie wyzwali, ja się nie wymawiałem.
 — Pan, mój szlachcicu, odrzekł Jan Byk patrząc nań z ukosa, to inna rzecz: pan możesz pić do upadłego jeżeli ci się podoba... Powiedziałem panu, że jest jeszcze w szafie czterdzieści butelek. Podaj pan kieliszek!
 Loredan podał kieliszek, a Jan Byk napełnił go w dwóch trzecich, potem postawił butelkę na stole.
 — A pan? zapytał Valgeneuse.
 Ja odpowiedział Jan Byk. Mam dosyć. Toussaint panu powiedział, że wpadam w złość mając w głowie jeden kieliszek wina zawiele; on ma słuszność, nie bedę już pił.
 — Jeszcze jeden kieliszek dla mojego towarzystwa, rzekł Valgeneuse, nie chcąc dać poznać po sobie, że się dorozumiewa przyczyny wstrzemięźliwości Jana Byka.
 — Chcesz pan koniecznie? rzekł cieśla, bystro wpatrując się w niego.
 — Życzę sobie.
 — Dobrze, oświadczył kolos nalewając kieliszek.
 — A ja? zapytał Toussaint.
 — Ty, nie! odrzekł brutalnie Jan Byk.
 — Dlaczego?
 — Bo ja postanowiłem, że już pić nie będziesz.
 Toussaint warknął głucho, cofnął się o dwa kroki, ale już me nalegał. Potem Jan Byk podnosząc kieliszek do ust:
 — Zdrowie pańskie! rzekł.
 — Dziękuję i nawzajem! odpowiedział Valgeneuse.
 Kieliszek Jana Byka nie był całkiem napełniony, mógł on więc uważać na więźnia.
 Cóż tedy ujrzał?