Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1247

 — O czemże więc będziemy mówić? zapytał smutno węglarz. Co do mnie, jeżeli nie rozmawiam, nie piję, narażam się na to, że mogę usnąć.
 — O! uśnij, jeżeli chcesz, ja za siebie ręczę, że nie usnę.
 — Ja tedy wam znajdę przedmiot do rozmowy, odezwał się Loredan.
 — Pan hrabia łaskaw, odrzekł pomrukując Jan Byk.
 — Wyglądacie na uczciwych ludzi... jesteście może nieco za żywi, mówił dalej Loredan, ale uczciwi w gruncie.
 — Odkryłeś pan to? rzekł Jan Byk, wzruszając ramionami.
 — Lubię uczciwych ludzi, mówił dalej hrabia.
 — Nie masz pan do nich wstrętu, proszę! odrzekł cieśla zawsze tym samym tonem.
 Toussaint słuchał, widocznie ciekawy do czego więzień zmierzał.
 — Otóż, mówił dalej tenże, jeżeli chcecie... Zatrzymał się.
 — Jeżeli chcemy?... powtórzył Jan Byk.
 — Otóż, jeżeli chcecie, dokończył hrabia, ja was uczynię majętnymi.
 — Do licha! rzekł Toussaint wyciągając uszy, majętnymi? Pomówmyż o tem.
 — Cicho, Murzynie! ostrzegł Jan Byk, to ja mam głos, a nie ty! Potem zwracając się do Loredana: Wyjaśnij swą myśl, młody paniczu, dodał.
 — Myśl moja jest bardzo prosta.
 — Słuchamy, rzekł Toussaint.
 — Jużem cię prosił, ażebyś był cicho, ofuknął Jan Byk.
 — Wszak wy pracujecie na życie? zapytał hrabia.
 — Jużciż, oprócz darmozjadów, wszyscy pracują, odpowiedział cieśla.
 — Ile zarabiacie na dzień?
 — Po trzy franki dziennie, rzekł Toussaint.
 — Będziesz ty cicho, Murzynie!
 — Dla czego mam być cicho? Pan hrabia mnie zapytuje, ja mu odpowiadam.
 — Trzy franki dziennie, powtórzył hrabia, nie zważając niby na sprzeczkę wszczętą między dwoma przyjaciółmi, to znaczy dziewięćdziesiąt franków na miesiąc, czyli tysiąc franków na rok.
 — I cóż dalej, rzekł Jan Byk, wiemy o tem.
 — Otóż ja wam nastręczę taki zarobek, który wyniesie