Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1251

 — Pan Salvator będzie ujęty? Cóż znowu! przeczył Jan Byk, nigdy!
 — To on się zwie Salvator? rzekł Loredan, nie znałem go pod tem nazwiskiem.
 — O! pod tem czy pod innem, jest to człowiek, którego panu zabraniam kazać ujmować, rozumiesz pan? chociaż jesteś hrabią.
 — Ty mi zabraniasz, ty?
 — Tak ja. A wreszcie on i sam obronić się potrafi.
 — To właśnie zobaczymy... Każę go ująć, a jak się rozpocznie sprawa, rozumiecie dobrze, iż ja i o was nie zapomnę.
 — Nie zapomnisz pan o nas?
 — Wiesz zapewne, że tu chodzi poprostu o galery.
 — O galery, co? zawołał Toussaint siniejąc pod swą czarną mazaniną.
 — Widzisz przecie, że pan hrabia, uczyniwszy nam ten zaszczyt, że chciał nas spoić i zhańbiwszy nas chęcią przekupienia, teraz żartować z nami łaskawie raczy! rzekł Jan Byk.
 — W takim razie, to żarty niewczesne, odparł węglarz.
 — Jak się nazywam Loredan de Valgeneuse, rzekł z zimną krwią więzień, tak daję słowo honoru, że we dwie godziny po mojem wyjściu ztąd, wszyscy trzej będziecie ujęci.
 — Czy słyszysz, Janie Byku? odezwał się węglarz półgłosem, jakoś to nie wygląda na żart z jego strony.
 — Wszyscy trzej, powtarzam: ty panie Toussaint-Louverture, węglarzu; ty, panie Janie Byku, cieślo, i wreszcie przywódzca wasz, pan Salvator.
 — Pan uczynisz to, pan? rzekł Bartłomiej Lelong krzyżując ręce i bystro wpatrując się w więźnia.
 — Tak, odrzekł energicznie hrabia, który czuł, że chwila jest stanowczą i że odwaga nie więcej pogorszy jego położenie, niż słabość.
 — Dajesz pan na to słowo?
 — Słowo szlacheckie!
 — Tak zrobi, jak powiada, przyjacielu Janie! zawołał węglarz.
 Bartłomiej Lelong potrząsnął głową.
 — Powiadam ci, że nie zrobi, przyjacielu Murzynie.
 — A dlaczego Janie?