Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1252

 — Dlatego, że odejmiemy mu możność.
 Z kolei hrabia zadrżał, słysząc ton i widząc fizjognomię cieśli, w którym wszystkie mięśnie naprężyły się jakąś stanowczością.
 — Jak to rozumiesz, Janie? zapytał Toussaint.
 — Kiedy przed godziną leżał tu zemdlony na stole...
 — To co?
 — Coby nastąpiło, gdyby zamiast zemdleć, umarł?
 — No, nastąpiłoby, odrzekł Toussaint ze swą zwyczajną logiką, że byłby umarł zamiast zemdleć.
 — W takim razie, czy byłby oskarżył pana Salvatora, albo nas?
 — Et! głupstwo; gdyby umarł, nie byłby oskarżał nikogo.
 — Otóż, rzekł Jan Byk głosem głuchym, przypuść, że pan hrabia umarł.
 — Tak, wtrącił Valgeneuse, ale nie umarłem.
 — Czy tego pewnym pan jesteś? odezwał się Jan Byk takim tonem, który zaprawdę wprawił hrabiego w wątpliwość, czy umarł, czy żyje.
 — Panie, rzekł hrabia.
 — A ja, przerwał Jan Byk, oświadczam, iż tak bliskim jesteś śmierci, że nie ma co żartować.
 — Aha! odezwał się Loredan, widzę masz pan zamiar mnie zabić?
 — A jeżeli panu może to sprawić przyjemność, odparł Jan Byk, to powiem w jaki sposób.
 — W takim razie narażacie się już nie na galery, ale na rusztowanie.
 — Na rusztowanie, na rusztowanie!... czy słyszysz, przyjacielu? wybełkotał Toussaint.
 — Co znowu! rzekł Jan Byk, głupcy tylko idą na rusztowanie, ludzie, którzy nie umieją zdobyć się na środki ostrożności. Ale bądź spokojny, panie hrabio, my się na nie zdobędziemy; osądzisz sam.
 Hrabia czekał na wyjaśnienie z twarzą dosyć spokojną.
 — Rzecz odbędzie się tak, panie hrabio, mówił dalej cieśla, założę ci napowrót knebel i zwiążę tak jak byłeś... Zdejm no sieć, Murzynie, zawieszoną na ścianie.
 Toussaint zdjął sieć.
 — Poniosę pana aż do rzeki, tam odczepię statek: puścimy się nim z pół mili z biegiem rzeki; potem, w dobrem miejscu, gdzie będzie z piętnaście stóp głębokości,