Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1256

 — A potem?
 — Potem nastraszyć.
 — Nastraszyć Jana Byka?... Murzyna, to nie mówię, ale Jana Byka! powiedział Salvator.
 — A widzi pan! rzekł cieśla. Niechże nas pan puści, za pół godziny skwitujemy się.
 — I cóż on powiedział takiego, żeby ciebie nastraszyć mój zuchu?
 — Powiedział, że cię oskarży, panie Salvatorze, że każe ująć, zaprowadzi na rusztowanie. Bóg wie co! Wtedy ja mu powiedziałem: „Dobrze! a ja tymczasem zaprowadzę ciebie do Sekwany.“ Ustąp się, panie Salvatorze, jeśli łaska.
 — Rozwiąż tego człowieka Janie.
 — Jakto? mam go rozwiązać?
 — Tak.
 — A czyż pan nie słyszałeś, co powiedziałem?
 — Słyszałem.
 — Powiedziałem, że on pana chce oskarżyć, ująć, gilotynować.
 — A ja ci odpowiedziałem: „Rozwiąż tego człowieka Janie:“ a teraz dodaję: Pozostaw mnie z nim sam na sam.
 — Panie Salvatorze! wyrzekł Jan Byk z miną błagalną.
 — Bądź spokojny, przyjacielu, nalegał młodzieniec. Pan hrabia Loredan de Valgeneuse nie może mieć nic przeciw mnie, kiedy ja przeciwnie...
 — Pan, przeciwnie...
 — Ja mogę wszystko przeciw niemu. Po raz więc ostatni mówię, rozwiąż tego człowieka, i pozwól nam obu rozmówić się spokojnie.
 — Ha! skoro pan tak chce koniecznie.
 I wzrok jego raz jeszcze pytająco padł na Salvatora.
 — Koniecznie! powtórzył młodzieniec.
 — Jestem więc posłuszny, rzekł Jan Byk zwyciężony.
 I rozwiązawszy ręce hrabiemu i wyjąwszy chustkę z ust, wyszedł z przyjacielem Murzynem, uprzedzając Salvatora, a raczej Loredana, że będzie stał u drzwi, by stawić się na pierwsze wezwanie.
 Salvator powiódł za nimi oczyma, a gdy drzwi się zamknęły:
 — Racz usiąść mój kuzynie, rzekł do Loredana, bo zawiele mamy z sobą do mówienia.
 Loredan rzucił nagłe wejrzenie na Salvatora.