Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1265

 — „Bądź łaskaw, objaśnij mnie.
 — „Pytaj pan, będę odpowiadał.
 — „Średnio ile dzień przynieść może?
 — „W dobrej okolicy od pięcia do sześciu franków.
 — „Rocznie tedy około dwóch tysięcy.
 — „Prawie.
 — „Wiele z tego wydajesz?
 — „Blizko połowę.
 — „Tym sposobem oszczędzasz rocznie?...
 — „Z tysiąc franków.
 — „Jakie są przykrości tego zawodu?
 — „Nie znam żadnych.
 — „Czy człowiek jest swobodnym?
 — „Jak ptak w powietrzu.
 — „Zdawałoby się, że skoro należy do publiczności...
 — „Do publiczności? E, mój Boże, a któż do niej nie należy. Przedewszystkiem Karol X-ty, czyż nie należy do publiczności? Ja nierównie jestem swobodniejszy od niego.
 — „Jakim sposobem?
 — „Jeżeli polecenie zda mi się podejrzanem, odrzucam; jeżeli tłómok zaciężki, potrząsam głową. Cała rzecz polega na tem, ażeby dać się poznać, a kiedy kto jest znany, może wybierać.
 — „Czy dawno jesteś w tym zawodzie?
 — „Dziesięć lat.
 — „I od dziesięciu lat nie żałowałeś, żeś się niewziął do czego innego?
 — „Nigdy.
 Pomyślałem przez chwilę.
 — „Czy już wszystko? zapytał mnie posłaniec.
 — „Jeszcze jedno objaśnienie.
 — „Słucham.
 — „Jak należy postąpić, ażeby zostać posłańcem?
 Posłaniec popatrzył na mnie śmiejąc się.
 — „Czy nie pan przypadkiem chciałbyś się zapisać na posłańca?
 — „Być może.
 — „O! to rzecz nietrudna i niepotrzeba do tego wielkich protekcyj.
 — „Przecież?
 — „Idzie się do Prefektury z dwoma świadkami poręczającymi za moralność i wydają numer.