Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1282

 — Czy pan chcesz wielką, czy małą kabałę?
 — Wielką! rozumie się, wielką! odrzekł jegomość wciągając ogromną szczyptę tabaki. To czego pragnę się dowiedzieć jest tak ważne, że kabała nie mogłaby być dosyć wielką.
 — Pan się zapewne chce dowiedzieć, czy się dobrze ożeni?
 — Nie, moja pani; ponieważ małżeństwo samo w sobie jest złem, przeto żadne nie mogłoby być dobrem.
 — To może pan życzy sobie dowiedzieć się, czy weźmie spadek po której z krewnych?
 — Mam tylko jedną ciotkę i tej płacę sześćset franków dożywocia.
 — Może pan chce dowiedzieć się, czy dożyje długiego wieku?
 — Nie, moja kobieto, już dosyć żyłem, jak na mój wiek, a jednak wcalem tego nie ciekawy kiedy umrę.
 — Aha: rozumiem; pan zapewne chciałby powrócić do swego rodzinnego miejsca?
 — Ja pochodzę z Montrouge, a ktokolwiek raz widział Montrouge, już go więcej zobaczyć nie pragnie.
 — Ależ nareszcie, rzekła Brocanta, z obawy ażeby dłuższe badanie nie trafiające w życzenia przybyłego nie zaszkodziło jej czarnoksięskiej powadze, czego pan żądasz?
 — Chciałbym dowiedzieć się, odpowiedział tajemniczy gość, czy pójdę do nieba.
 Brocanta okazała najwyższe zdziwienie.
 — Cóż w tem tak nadzwyczajnego? zapytał pan z Montrouge. Czy trudniej zajrzeć w tamten świat, niż w ten?
 — Za pomocą kart, panie, zajrzeć można wszędzie.
 — Niech więc zajrzę...
 — Babolinie, wrzasnęła stara, podaj mi dużą kabałę.
 Babolin, który spoczywał w zakącie komnaty, zajęty dawaniem białemu pudlowi lekcji gry w domino, wstał i poszedł po żądaną kabałę.
 Brocanta usiadła w swoim półksiężycu, zawołała wronę Fares, która spała głowę schowawszy pod skrzydło, psy ustawiła w kółko, w macierzyńskiej czułości Babylasa pozostawiwszy przy oknie i postępowała mniej więcej tak, jak niegdyś z Justynem.
 Były to wreszcie też same osoby, tylko w innej opra-