Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1284

 Nareszcie Babolin, po zniknieniu Babylasa, Brocanty, wrony, widząc ostatniego z psów na ulicy, już także okraczał okno, tak potężną jest siła przykładu, gdy pan z Montrouge zatrzymał go za tył od spodni.
 Nastąpiła chwila walki o to, czy pan z Montrouge puści tył od spodni Babolina, czy też Babolin puści poręcz okna, co widząc pan z Montrouge, który pewniejszym snać był trwałości poręczy, niż spodni:
 — Mój chłopcze, odezwał się, dostaniesz pięć franków jeżeli...
 Zatrzymał się, znał on wartość tego, co nazywają sensem zawieszonym.
 Babolin w tej samej chwili puścił poręcz i pozostał zawieszony poziomo u ręki gościa.
 — Jeżeli co? spytał.
 — Jeżeli dasz mi sposobność rozmówienia się z Różą.
 — A gdzie te pięć franków? zapytał roztropnie Babolin.
 — Oto są, odrzekł pan kładąc mu je w rękę.
 — Prawdziwe pięć franków?
 — Obejrzyj, odparł gość.
 Babolin oglądał, ale wątpiąc o świadectwie swych oczu:
 — Zobaczymy, czy dźwięczą, rzekł.
 I upuścił na podłogę sztukę, która zadźwięczała srebrem.
 — Pan powiadasz, że chcesz widzieć się z Różą?
 — Tak.
 — Zapewne nie dla tego, żeby jej jaką krzywdę wyrządzić?
 — To także! przeciwnie.
 — To chodźmy.
 I Babolin otworzywszy drzwi rzucił się na schody piętrowe.
 — Chodźmy, zawołał gość, który wstępował po schodach z taką szybkością, jakby kroczył po schodach wiodących do raju.
 W jednej chwili stanęli u drzwi od pokoju Róży, przy których gość zatrzymał się tyle tylko, ile potrzeba było czasu do zanurzenia palców w porcelanowej tabakierce i spuszczenia okularów na nos.