Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1286

 — Zupełnie.
 — Kiedyż go zobaczę?
 — Jutro, może pojutrze... W tej chwili jest bardzo zajęty, i dlatego to ja przychodzę w jego imieniu.
 — Siadaj pan, rzekła Róża podsuwając gościowi krzesło.
 Babolin zaś widząc, że Róża pozostaje z przyjacielem Salvatora i że tym sposobem nie ma się czego obawiać, ciekawy wreszcie, co się stało z Karamelą, Babylasem i innemi psami, z wroną i Brocantą, wyniósł się pocichu, gdy pan z Montrouge zasiadłszy, zsunął znów okulary na nos i wyciągał szczyptę tabaki. Potem, dobrze się zapewniwszy, że drzwi za Babolinem zamknięte:
 — Powiedziałem ci, moje dziecię, mówił nieznajomy, że pan Salvator włożył na mnie obowiązek zadania ci kilku pytań.
 — Słucham pana.
 — I odpowiesz mi szczerze?
 — Skoro pan przychodzisz w imieniu pana Salvatora...
 — Powiedz mi tedy, czy przypominasz sobie swoje pierwsze lata dziecinne?
 Róża bystro spojrzała na pytającego.
 — Co pan przez to rozumiesz?
 — Pytam, czy pamiętasz swych krewnych?
 — Jakich? zapytała Róża.
 — Ojca i matkę?
 — Ojca trochę, matki wcale.
 — A stryja?
 Róża widocznie zbladła.
 — Jakiego stryja? zapytała.
 — Stryja Gerarda.
 — Stryja Gerarda?
 — Tak, czy zobaczywszy, poznałabyś go?
 Lekkie drżenie zaczęło trząść członkami Róży.
 — O! z pewnością, rzekła. Czy masz pan o nim jakie wiadomości?
 — Mam! odpowiedział gość.
 — Żyje więc jeszcze?
 — Żyje.
 — A!...
 Dziewczyna zawahała się: znać było, że gwałt sobie zadaje, ażeby przezwyciężyć wstręt.
 — A pani Gerard? rzekł pan z Montrouge unosząc oku-