Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1293

warzyszką moich zabaw, powiernicą przykrości, a po tygodniu nie miałem dla niej tajemnicy.
 — Czuła przyjaźń! wyrzekł pan Jackal.
 — Bardzo czuła, rzeczywiście, ekscelencjo, gdyż w wieku, gdzie interes zastąpił uczucia, przejmującą rzeczą jest widzieć, jak zwierzęta dają nam oznaki zajęcia, którego odmawiają ludzie.
 — Myśl gorzka, ale sprawiedliwa.
 — Po gruntownem zbadaniu, widząc, że Karamela jest roztropną i czułą, mówił dalej Gibassier, przyszło mi na myśl wypróbować jej roztropność i zużytkować czułość. Nauczyłem ją najsamprzód rozróżniać ludzi dobrze ubranych od oberwańców; o dwieście kroków rozpozna ona szlachcica albo chłopa, księdza i notarjusza, wojskowego lub bankiera. Ale wstręt, jakiego w niej w żaden sposób przezwyciężyć nie mogłem, uczuwała do żandarma. Daremnie tłómaczyłem jej, że ci stróże społeczeństwa, są najukochańszemi dziećmi władzy, ona żeby niewiedzieć jak zdaleka zwietrzywszy którego z nich, czy to pieszo, czy konno, w mundurze czy po cywilnemu, szła do mnie ze spuszczonym ogonem, z okiem niespokojnem, spojrzeniem wskazując mi miejsce, w którem miał się ukazać jej nieprzyjaciel. Wtedy, ażeby nie narażać biednego stworzenia na przykrość, usuwałem się z drogi i szukałem schronienia, gdzieby wzrok tego naturalnego wroga biednej istoty nie mógł przeniknąć. Powróciłem z Tulonu do Paryża przedsiębiorąc te ostrożności...
 — Ze względu na nią, rozumie się, nie na siebie samego.
 — Na nią oczywiście! W zamian, nie umiała mi niczego odmówić, nawet rzeczy, które najbliżej dotyczą czci, jaką ona ma dla samej siebie.
 — Wytłómacz mi jaśniej, co chcesz powiedzieć, Gibassier; według tego, jak postąpiła z Babylasem, mam pewne zamiary względem Karameli.
 — Karamela uważać będzie sobie za najwyższy zaszczyt zamiary, jakie wasza ekscelencja raczysz mieć względem niej.
 — Słucham.
 — Oto, naprzykład, jedna z przysług, jaką mi wyświadczyła ta śliczna istotka...
 — Jedna z pomiędzy stu?
 — Z pomiędzy tysiąca, ekscelencjo! W jednem mieście