Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1322

 pojutrze środę, bądź w Paryżu pojutrze; wydam rozkazy, aby panu nie kazano czekać.
 — Ale... nalegał pan Gerard.
 — Jakto, „ale?“ odezwał się pan Jackal, zdawało mi się, że wszystko już omówione.
 — Chciałem coś jeszcze wspomnieć o księdzu Dominiku.
 — O księdzu Dominiku? On tu będzie za dwa tygodnie, a najdalej za trzy... Cóż to znów panu?
 I pan Jackal zmuszony był podtrzymać pana Gerard, który o mało nie zemdlał.
 — Oto... oto... bełkotał Gerard, jeśli on powróci...
 — Skoro powiadam panu, że nie otrzyma zwolnienia tajemnicy.
 — A, jeżeli wykryje ją bez zwolnienia? rzekł pan Gerard składając ręce.
 Naczelnik policji spojrzał na Gerarda z najgłębszą pogardą.
 — Panie, rzekł, czyż mi nie powiedziałeś, że ksiądz Dominik wykonał przysięgę?
 — W istocie.
 — Jaką?
 — Przysiągł, że nie zrobi użytku z tego papieru, aż po mojej śmierci.
 — A więc panie Gerard, rzekł naczelnik policji, jeżeli ksiądz Dominik wykonał taką przysięgę, a ponieważ to jest istotnie uczciwy człowiek, przeto dotrzyma jej, tylko...
 — Tylko co?...
 — Tylko nie daj się pan śmierci; gdyż na ten wypadek, skoro ksiądz Dominik rozwiązanym będzie ze swojej przysięgi, ja nie odpowiadam za nic.
 — Ą przed tym wypadkiem?...
 — Śpij na oba uszy, panie Gerard, skoro możesz sypiać.
 Po wyrzeczeniu tych wyrazów tonem, który dreszczem przejął zacnego pana Gerard, pan Jackal wszedł do karety, mówiąc do siebie:
 — Już też przyznać trzeba, że chyba nigdy jeszcze ludzkie oko nie widziało podobnego psubrata; gdybym kiedykolwiek ważył za coś sprawiedliwość ludzką, to na ten raz djabelnieby jej wagi ubyło w mojem mniemaniu! Potem z westchnieniem: Biedny ksiądz! dodał, jego to mi szczerze żal. Co do ojca, to stary monoman; ten wcale mnie nie obchodzi, niech się z nim dzieje co chce.