Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1325

którym serce kocha, w którym może kobieta zacząć być kochaną.
 — Mój Ludowiku, czy chcesz, żebym ci powiedział jedną rzecz?
 — Jaką? odrzekł Ludowik.
 — Od ciebie, jako od człowieka pozytywnego, naukowego, od umysłu wreszcie materjalistycznego, spodziewałem się, że cię może w dramacie moim uderzy studjum nad Włochami w XIII stuleciu, prawdziwość obyczajów,, wykład polityki florenckiej. Aż tu nic z tego. Ciebie zaintrygowała miłość Danta dla dziecka; ty śledzisz za rozwojem tej miłości i dopatrujesz się wpływu, jaki miała na życie mojego bohatera; ciebie zajmuje katastrofa, która Dantowi odebrała Beatryczę. Nie poznaję cię, Ludowiku! Czy czasem nie jesteś zakochanym?
 Ludowik zaczerwienił się po same białka.
 — A! doprawdy, zakochany, zawołał Petrus, spojrzyj tylko!
 Ludowik zaczął się śmiać.
 — A choćby i tak było, rzekł, któryż z was dwóch ma prawo czynić mi wyrzuty?
 — Nie ja, odparł Petrus.
 — Ani ja! rzekł Jan Robert.
 — Tylko to źle, Ludowiku, dodał Petrus, że trzymasz w tajemnicy przed ludźmi, którzy dla ciebie tajemnic nie mają.
 — Ale dajcież mi pokój! bronił się Ludowik, tajemnicę tę, jeżeli jest taką, zaledwie miałem czas powierzyć samemu sobie, jakże chcecie, ażebym wam ją powierzył?
 — To co innego! rzekł Petrus, jesteś wytłómaczony.
 — Może to przytem ktoś, kogo on nie może wymienić, zauważył Jan Robert.
 — Wobec nas? zapytał Petrus. Nazwać ją przed nami, to jakby przed nikim.
 — Nadto przysięgam wam, rzekł Ludowik, że dotychczas sam nie jestem pewny, czy kocham ją jak siostrę, czy jak kochankę.
 — Dobrze! odezwał się Jan Robert, takim właśnie sposobem zaczynają się wszystkie wielkie namiętności.
 — Wyznaj nam oto poprostu, mój drogi, nalegał Petrus, żeś zakochany szalenie.
 — Być może, odpowiedział Ludowik, w tej chwili nadewszystko. Twoje obrazy, Petrusie, otworzyły mi oczy, twoje