Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1331

VI.

Gdzie Petrus widzi, że przeczucia go nie omyliły.

 Hrabia Herbel usadowił się jak mógł najlepiej w fotelu, gdyż stary sybaryta moralizując, lubił spoczywać wygodnie.
 Petrus patrzał na to z niepokojem.
 Hrabia dobył tabakierkę, pociągnął z przyjemnością tabaki hiszpańskiej, dał pstryczka w kamizelkę, by strzepać wonne atomy, a zmieniając zupełnie ton i obejście:
 — I cóż, mój kochany bratanku, rzekł, poszliśmy więc za radami naszego dobrego stryja?
 Uśmiech wrócił na usta Petrusa.
 — Za jakiemi radami, kochany stryju?
 — No... co się tyczy pani de Marande?
 — Pani de Marande?
 — Tak.
 — Przysięgam ci stryju, że nie wiem co chcesz przez to rozumieć.
 — Jesteś dyskretnym? Bardzo dobrze, młodzieńcze! To cnota, której my nie wykonywaliśmy za naszych czasów, ale nie gniewam się gdy widzę, że ja wykonywają inni.
 — Przysięgam ci, stryju...
 — Za naszych czasów, mówił dalej generał, kiedy młodzieniec szlacheckiego rodu, noszący wielkie imię, był nieszczęściem młodszym w rodzie, to jest nie miał ani szeląga; a jeżeli to był piękny chłopak, zbudowany kształtnie, wytworny w obejściu, to z tego wszystkiego wyciągał korzyści. Skoro natura była hojną, a fortuna skąpą, trzebaż spożytkować dary natury.
 — Kochany stryju! powtarzam ci, że cię coraz mniej rozumiem.
 — Dajże pokój! Chcesz wmówić we mnie, żeś nie widział na scenie „Szkoły Mieszczan.“
 — Przeciwnie, stryju, widziałem.
 — I że nie przyklaskiwałeś margrabiemu de Moncade?
 — Przyklaskiwałem jego grze, gdyż Armand gra tę rolą doskonale, lecz nie przyklaskiwałem jego postępkowi.
 — Doprawdy! więc jesteś skromnisiem, mój panie bratanku?
 — Nie, kochany stryju; ale pomiędzy tem, iżby nie być skromnisiem, a tem, iżby przyjmować pieniądze od kobiety...