Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1333

 — I to nie.
 — Mianowano cię malarzem nadwornym najjaśniejszego cesarza austrjackiego, z płacą dziesięć tysięcy reńskich rocznie?
 — Nie, stryju.
 — Więc się zadłużasz?
 Petrus się zarumienił.
 — Wziąłeś na rachunek od stolarza, rymarza, tapicera, a ponieważ wziąłeś pod nazwiskiem barona Herbela de Courtenay i ponieważ znają cię, jako mojego bratanka, przeto ci pokredytowano.
 Petrus spuścił głowę.
 — Tylko, mówił dalej generał, pamiętaj sobie, że jak ci ludzie przyjdą do mnie z rewersami, to powiem im: „Baron Herbel? Nie znam go!“
 — Bądź spokojny, stryju, oświadczył Petrus, nigdy nie przyjdą do ciebie.
 — A do kogo?
 — Do mnie.
 — I ty będziesz miał czem ich zaspokoić?
 — Postaram się.
 — Nie. Czemu też starasz się, pół dnia przebywając w lasku Bulońskim dla pani hrabiny Rappt, albo co wieczór przesiadywać w Operze, by zdaleka powitać panią hrabinę Rappt, albo też co noc przepędzasz na balu, by uścisnąć rękę pani hrabiny Rappt.
 — Stryju!
 — A, tak! Przykro słuchać prawdy, co? Wysłuchasz jej jednak.
 — Stryju, rzekł Petrus dumnie, skoro nic od ciebie nie żądam...
 — Bardzo mi też o to idzie, że nic odemnie nie żądasz. Skoro nie żądasz nic odemnie, ani od swojej kochanki, a wydajesz ze trzydzieści lub czterdzieści tysięcy franków w stosunku rocznym, to musisz żądać od swojego korsarza ojca.
 — Tak jest i winienem nawet powiedzieć, kochany stryju, że mój korsarz ojciec, nietylko nic mi nie odmawia z tego, co żądam, ale nadto oszczędza mi morałów.
 — Co znaczy, że ty mi go stawiasz za przykład? Niech i tak będzie, postaram się, nie być łaskotliwszym od niego.