Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1344

biny, która służyła za więzienie dla sześciu jeńców. Więzienie to dostawało powietrze i światło przez dymnik na stopę szeroki a sześć cali wysoki, i przez ten tylko otwór nieszczęśliwi więźniowie widzieli niebo.
 Pewnego wieczora Herbeł rzekł do swych towarzyszów:
 — Czy wy się tu nie nudzicie?
 — Obrzydliwie! odpowiedział Paryżanin, który od czasu do czasu rzucał nieco wesołości między towarzyszów.
 — Cóżbyście zaryzykowali, ażeby ztąd się wydostać? pytał dalej młodzieniec.
 — Rękę, rzekł jeden.
 — Nogę, rzekł drugi.
 — Oko, rzekł trzeci.
 — A ty, Paryżaninie?
 — Głowę.
 — Tak, to dobrze; ty się widzę nie targujesz, więc trzymam z tobą.
 — Jakto, trzymasz ze mną?
 — Tak.
 — Nie rozumiem.
 — To znaczy, że ja dziś w nocy uciekam, a ponieważ ty dajesz taki sam jak ja zastaw, więc uciekajmy razem.
 — No, nie gadaj głupstw, tylko mów wyraźnie, rzekł Paryżanin.
 — Wytłumacz się, nalegali drudzy.
 — Zaraz... Mam już dość tej ciepłej wody, którą nazywają herbatą; tej wściekłej krowy, którą nazywają wołowiną; tej mgły, którą oni zwą powietrzem, księżyca, który zwą słońcem, tego sera śmietankowego, który znów nazywają księżycem, i odchodzę.
 — A jak odchodzisz?
 — Nie potrzebujecie o tem wiedzieć, skoro jeden tylko ze mną idzie.
 — A dlaczego to tylko Paryżanin idzie z tobą?
 — Dlatego, że ja nie lubię ludzi, co się targują, kiedy chodzi o Francję.
 — Do djabła, nie targujemy się wcale.
 — A, to co innego. Gotowiście zostawić w razie potrzeby życie w tem przedsięwzięciu?
 — Czy mamy jakie podobieństwo powodzenia?
 — Mamy jedno.
 — A przeciwko?