Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1345

 — Dziewięć.
 — To idziemy!
 — Więc zgoda.
 — Cóż mamy robić?
 — Nic.
 — Jednakże...
 — Macie patrzeć na mnie i milczeć, oto wszystko.
 — To bardzo łatwo, rzekł Paryżanin.
 — Nie tak jak ci się zdaje, odparł Herbel, tymczasem milczenie!
 Wtedy Herbel zdjął chustkę z szyi i dał znak sąsiadowi, żeby uczynił to samo; następnie wszyscy poszli za jego przykładem.
 — Dobrze! rzekł Herbel.
 I biorąc chustki, związał je końcami. Jeden koniec tego łańcucha przerzucił przez otwór w górze, spuszczając go aż na powierzchnię morza, niby wędkę, potem przyciągnął napowrót ku sobie.
 Koniec nie zamoczył się wcale.
 — Do licha! rzekł. Który z was nie ma wielkiego przywiązania do swej koszuli?
 Jeden z więźniów zdjął koszulę i udarł z niej szmatę.
 Herbel dołączył szmatę do chustki, u końca uwiązał kamyk i powtórzył tęż samą czynność.
 Wędka wróciła zmaczana. Dostawała więc do morza.
 — Wszystko idzie dobrze, rzekł Herbel.
 I zarzucił znów wędkę w morze.
 Noc była ciemna.
 Towarzysze patrzyli na jego robotę niespokojnie i chcieli wypytywać, ale on odpowiadał znakiem, który wyrażał: „milczenie!“
 Upłynęła godzina czasu.
 Zegar na wieży w Portsmouth wybił północ.
 Więźniowie niespokojnie liczyli uderzenia.
 — Dwanaście, rzekł Paryżanin.
 — Północ, dodali drudzy.
 — Późno już, nieprawdaż?
 — Nie ma nic straconego, odpowiedział Herbel. Milczenie!
 Po kilku minutach twarz jego rozjaśniła się.
 — Zaczyna chwytać, rzekł.
 — Dobrze! szepnął Paryżanin.
 Herbel lekko poruszył wędką, niby sznurkiem od dzwonka.