Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1350

 — Poczekaj, rzekł Herbel płynąc jedną ręką i podając blaszankę swą numerowi 3-mu.
 — Nie będę mógł, odezwał się tenże, utrzymać się na wodzie i pić.
 Paryżanin podał mu rękę.
 — Pij? pij? rzekł, ja cię tymczasem będę podtrzymywał.
 Numer 3 schwycił blaszankę i pił.
 — A!... zawołał, to mi życie ocaliło. I oddał blaszankę.
 — A Paryżanin, czyż nic za swój trud nie dostanie? zapytał żartobliwy pływak.
 — No? pij prędko, rzekł Herbel, nie traćmy czasu daremnie.
 — Kiedy kto pije, nie traci czasu, odparł Paryżanin.
 I z kolei połknął nieco napoju.
 — Kto pozwoli, rzekł podnosząc blaszankę nad poziom wody.
 Dwaj inni zbiegowie wyciągnęli ręce, i każdy z kolei zaczerpnął sił nowych.
 Blaszanka wróciła do właściciela, który zawiesił ją na szyi.
 — A ty nie pijesz? zapytał Paryżanin.
 — Czuję jeszcze ciepło i siły, rzekł Herbel, a co jest jeszcze w blaszance, zostawię dla więcej znużonego od siebie.
 — O wielki pelikanie biały! zawołał Paryżanin, uwielbiam cię, ale nie idę za twym przykładem.
 — Cicho! rzekł numer 4, słyszę głosy przed sobą.
 I to rozmawiają w narzeczu niższo-bretońskiem, niech mnie Bóg skarze, dodał numer 3.
 — Zkądby wzięli się Bretonowie w porcie Portsmouth?
 Cicho! odezwał się Herbel, zbliżmy się ile tylko można do tego czarnego punktu, który widzimy przed sobą, i który, wszystko mi się zdaje, zakrawa na sloop.
 Nie mylił się, głosy pochodziły ztamtąd.
 — Cicho bądźcie!
 Ucichli i usłyszeli szelest wioseł uderzających w morze.
 — Uważajmy na łódź! rzekł cicho jeden ze zbiegów.
 — Nie ma na niej światła: nie spostrzeże nas.
 Rzeczywiście, przeszła o dziesięć sążni przed zbiegami, wciąż rozmawiając ze sloopem.
 — Uważaj dobrze, Pitcaern, mówił jakiś głos, a we dwie godziny wrócimy z pieniędzmi.