Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1351

 — Bądźcie spokojni, odpowiadał drugi głos z pokładu, niewątpliwie głos Pitcaerna, będę dobrze uważać.
 — Ależ na rany Boskie, odezwał się numer 3, jakim sposobem ziomkowie nasi znajdują się w obrębie Portsmouth?
 — Zaraz ci to wytłómaczę, rzekł Herbel, tymczasem jesteśmy ocaleni.
 — Staraj się, ażeby to było niedługo, rzekł numer 8, bo ja aż sam siebie nie czuję, tak mi zimno.
 — Ja także, dodał numer 4.
 — Bądźcie spokojni, rzekł Herbel, zatrzymajcie się tu jeśli możecie, nie cofając się ani zbliżając, a ja będę działał.
 I prując fale jak delfin, zbliżał się w kierunku sloopu.
 Czterej zbiegowie, zbliżyli się do siebie, a wpatrywali się i wsłuchiwali, ażeby mieć się w pogotowiu na wszelki wypadek.
 Nasamprzód widzieli, jak Piotr Herbel zniknął w ciemnościach nocy. Potem słyszeli rozmowę w narzeczu niższo-bretońskiem, którą dwaj ich towarzysze, jeden rodem z Saint-Brieuc, drugi z Quimperle, przetłómaczyli: rozmowę tę widocznie wywołał Piotr Herbel wołając:
 — Hej z łodzi! na pomoc!
 Głos, który już słyszeli, odpowiedział:
 — Kto tam woła o pomoc?
 — Towarzysz, ziomek z kraju Walii.
 — Z Walii? a z których stron?
 — Z wyspy Anglesey... Prędzej, prędzej ratunku! bo się zaleję!
 — Ratunku, ratunku; to łatwo powiedzieć, ale co ty tu robisz w porcie?
 — Jestem marynarz na statku angielskim „Korona;“ ukarano mnie niesprawiedliwie, uciekam.
 — Czego żądasz?
 — Chwili spoczynku, któryby dał mi siły do dostania się na ląd.
 — Cóż ja się mam narażać na uwięzienie dla człowieka, którego nie znam? Ruszaj sobie na środek!
 — Kiedy ci mówię, że tonę, że się zalewam!
 Scena była tak dobrze odegrana, że zbiegowie przez chwilę mniemali, iż towarzysz ich rzeczywiście tonie i zbliżyli się do sloopu o kilka sążni.
 Ale głos ozwał się znowu: