Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1354

 Przyjęto projekt jednomyślnie.
 — Teraz, rzekł Piotr Herbel, ci co mówią po bretońsku, niech zostaną ze mną na pokładzie, biorę wszystko na siebie.
 Kiedy Piotr Herbel powiedział: „biorę wszystko na siebie,“ wiedzieli, że mogli na tem polegać. To też Paryżanin z towarzyszem zeszli unosząc Pitcaerna, a Herbel i dwaj bretończycy oczekiwali odwiedzin.
 Nie dały na siebie czekać. Jedna z łodzi skierowała się do sloopu.
 Piotr Herbel, ażeby lepiej dać się widzieć, stanął na wysokości.
 — Hej, tam, z łodzi! krzyknął kapitan dowodzący wycieczką.
 — Na miejscu! odpowiedział Piotr Herbel po bretońsku.
 — Masz tobie! rzekł kapitan, mamy do czynienia z Walijczykami. Czy jest tu kto, co mówi językiem tych dzikich?
 — Ja, panie kapitanie, odezwał się jeden z żołnierzy, jestem rodem z Caermarten.
 — To pytaj...
 — Hej tam, z łodzi! krzyknął żołnierz po walijsku.
 — Na miejscu! odpowiedział Herbel.
 — Kto jesteście?
 — „Piękna Zofja“ z Pembroke.
 — Zkąd idziecie?
 — Z Amsterdamu.
 — Co macie?
 — Stokfisz.
 — Czy nie widzieliście pięciu więźniów francuskich, co uciekli z pontonów?
 — Nie, ale jak ich zobaczymy, mogą być spokojni.
 — Co im zrobicie?
 — Obejdziemy się z niemi, jak zasługują.
 — Co oni tam gadają? zapytał oficer.
 Żołnierz przetłomaczył rozmowę.
 — Dobrze, odparł kapitan. Śmierć Francuzom, i niech żyje król Jerzy.
 — Hurra! krzyknęli trzej Bretończycy.
 Łódź oddaliła się.
 — Szczęśliwej drogi! rzekł Piotr Herbel. A teraz, ponieważ za pół godziny dzień będzie, zerwać kotwicę i ruszajmy.