Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1359

franków, jak bułka za grosz: będzie po pięć tysięcy na każdego.
 — Pitcaern nie jest jeńcem, rzekł Herbel.
 — Jakto, Pitcaern nie jest jeńcem? Nie, i jego sloop nie będzie sprzedany.
 — Dlaczego?
 — Bo Pitcaern wpadł w zasadzkę, bo on mówi po bretońsku i ma dobre serce: podwójna przyczyna byśmy go uważali za ziomka. Potem, dając znak Anglikowi: Pójdź tu, Pitcaernie, rzekł po bretońsku.
 Pitcaern nie miał co lepszego robić tylko usłuchać, ale smutno, wbrew sercu, dąsając się jak buldog wobec silniejszego od siebie.
 — Hej! zawołał Herbel, niech się zbliżą wszyscy co mówią po bretońsku.
 Zatoczyło się wielkie koło.
 — Przyjaciele moi, rzekł Piotr Herbel przedstawiając im Pitcaerna, oto jest współziomek, któremu trzeba nasamprzód dać dziś wyśmienity obiad, gdyż jutro powraca do Anglii.
 — Brawo! krzyknęli wszyscy marynarze wyciągając ręce do Pitcaerna.
 Pitcaern nic nie pojmował. Zdawało mu się że wylądował gdzieś w zakącie jakimś księstwa Walii, który był mu nieznany. Wszyscy mówili językiem walijskim.
 Herbel opowiedział mu, co się działo, i jakie zapadło postanowienie, co do jego osoby i statku.
 Biedak zaledwie mógł w to uwierzyć.
 Nie podejmujemy się dać wyobrażenia uroczystości, jakiej nasi zbiegowie i poczciwy Pitcaern byli bohaterami. Wieczór przepędzono przy stole, noc na tańcu.
 Nazajutrz, biesiadnicy, tancerze i tancerki odprowadzili Pitcaerna na „Piękną Zofję,“ którą zastał opatrzoną w żywność, jak nigdy jeszcze nie była; potem pomogli mu rozwinąć żagle i podjąć kotwicę.
 Nareszcie, przy stosownym wietrze, wyszedł majestatycznie z portu z okrzykami: „niech żyją Bretonowie! niech żyją Walijczycy!“
 A ponieważ tego dnia i nazajutrz była pogoda, jest wszelkie podobieństwo, że poczciwy Pitcaern i „Piękna Zofja“ szczęśliwie przybyli do Anglii i że opowieść o tem zdarzeniu do dziś dnia wprawia w podziw mieszkańców miasta Pembroke.