Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1366

 — Gdzież to się podział Paryżanin? rzekł głośno, hej! Paryżanin!
 — Tu, kapitanie, rzekł, na moim posterunku u góry.
 Istotnie, po skończonej pieśni, Paryżanin ze zręcznością małpy wylazł na swój posterunek.
 — Na czem skończyliśmy naszą inspekcję, Paryżaninie, zapytał kapitan, kiedy przerwał ją nam ten wyśmienity obiad?
 — Miałem zaszczyt powiedzieć, kapitanie, ze bryg ma minę całkiem wojowniczą, a czuć go, o milę goddamem.
 — Cóż widzisz więcej?
 — Nic; stoi ciągle w tej samej odległości. Ale gdybym miał lunetę...
 Kapitan włożył własną lunetę w ręce chłopca okrętowego i popchnąwszy go dla dodania rozpędu:
 — Zanieś to Paryżaninowi, rzekł.
 Chłopiec rzucił się między maszty.
 Jeżeli Paryżanin wdrapał się ze zwinnością małpy, chłopak, trzeba mu oddać sprawiedliwość, suwał się z szybkością wiewiórki i oddał Paryżaninowi lunetę.
 — Czy pozwolicie zostać przy sobie, panie? zapytał.
 — Alboż ci kapitan zabronił?
 — Nie, odpowiedział chłopiec.
 — Więc co nie wzbronione, to wolne, zostań.
 Chłopiec siadł na końcu drąga, tak jak groom siada na koniu za masztalerzem.
 — I cóż, zapytał kapitan, czy ci to rozjaśnia wzrok?
 — Ba! widzę go tak jak gdybym był na nim.
 — Jeden, czy dwa rzędy zębów? Jeden, ale szczęka niczego, doprawdy.
 — Wiele zębów?
 — Trzydzieści sześć.
 — Do licha! o dziesięć więcej, niż u nas.
 Przypominamy sobie, że „Piękna Teresa“ dźwigała dwadzieścia cztery działa, a oprócz tego dwa w tyle, tylko, że te ostatnie kapitan nazywał swemi niespodziankami, dlatego, iż były podwójnego kalibru.
 To też kiedy bryg nieprzyjacielski, dobrze przyjrzawszy się z obu boków „Pięknej Teresie“, uważał po swych siłach, że może ją zaczepić i puścił się za nią pełen ufności, wtedy kapitan rozpoczynał z nim tak zwaną, grę w kręgielki.