Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1381

 — Komuż je dałeś?
 — Piotrowi Berthaut, zwanemu Monte-Hauban, mojemu namiestnikowi.
 — No, i ten mazgaj nie może mi ustąpić pierwszeństwa, kapitanie?
 — Oto, to! nie ustąpiłby go cesarzowi chińskiemu, a wreszcie zdobył to sobie ostrzem szpady.
 — Jakto?
 — Wskoczywszy drugi na pokład fregaty „Kalypso“, a mówiąc między nami, generale, którzy jesteśmy ludźmi dzielnymi, nawet wskoczywszy pierwszy... Ale ja na to oczy zamknąłem...
 — Trudno kapitanie, chociaż nie mam z tobą szczęścia, ale pozwolisz, ażebym czasem czegoś dowiedział się o tobie?
 — Jak tylko będzie wojna obywatelu generale, ja sam dam znać o sobie.
 — Ano! od złego dłużnika bierz i plewy; do widzenia więc, jak wybuchnie wojna!
 — Do widzenia, obywatelu pierwszy konsulu.
 Piotr Herbel doszedł do drzwi i wrócił się.
 — To jest niekoniecznie do widzenia, rzekł, jeszcze do tego zobowiązywać się nie mogę.
 — Dlaczego?
 — Bo konsul jest generałem lądowym, a ja marynarzem. Owóż, kiedy będziecie we Włoszech, albo w Niemczech, a ja gdzieś na Atlantyku lub na oceanie Indyjskim, nie ma zatem podobieństwa, abyśmy się często spotykali; a więc, szczęśliwego powodzenia w kampanii, obywatelu pierwszy konsulu.
  A tobie życzę pomyślności w wycieczkach, kapitanie. I na tem rozstali się, pierwszy konsul z kapitanem, a nie zobaczyli się już, jak w piętnaście lat potem, w Rochefort.
 W trzy dni po wyjściu z Tuilleries, Piotr Herbel wchodził do małego domku Teresy Brea, mieszczącego się w osadzie Plancoet, o parę mil od Saint-Malo.
 Teresa wydała okrzyk radości i rzuciła się w objęcia Piotra. Nie widziała go już trzy lata. Dowiedziała się o jego powrocie do Saint-Malo i o natychmiastowym odjeździe do Paryża.
 Inna panna byłaby w rozpaczy i pytałaby, cóż to za