Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1394

tysięczne wojsko, świeże, pełne zapału, które jeszcze się nie biło, dodał generał Brayer.
 Cesarz zamyślił się chwilę.
 — Poproś brata mojego Hieronima, rzekł zwracając się do pana Sarranti.
 W chwilę potem, najmłodszy z braci Napoleona, jedyny, który pozostał mu wiernym, ten, co wykreślony z listy panujących, walczył jako prosty żołnierz, wszedł mizerny jeszcze po dwóch ranach otrzymanych pod Quatre-Bras i przy folwarku Foumont, oraz po trudach, jakich zażył, podtrzymując odwrót wojska. Cesarz podał mu rękę, a potem odrazu i bez żadnego w stępu:
 — Hieronimie, rzekł, co ty oddałeś w ręce marszałka Soult?
 — Pierwszy, drugi i szósty korpus, najjaśniejszy panie.
 — Zorganizowane?
 — Zupełnie.
 — Ilu ludzi?
 — Trzydzieści ośm do czterdziestu tysięcy.
 — A ty powiadasz, generale? mówił dalej cesarz, zwracając się do generała Brayera.
 — Dziesięć tysięcy.
 — A czterdzieści dwa tysięcy w rękach marszałka Grouchy; czterdzieści dwa tysięcy świeżego wojska, dodał Hieronim.
 — Kusiciele! z cicha wyszeptał Napoleon.
 — Najjaśniejszy panie! zawołał Sarranti składając ręce, jesteś na drodze zbawienia swego... Naprzód, naprzód!
 — Dobrze, dziękuję ci, Hieronimie, nie oddalaj się, może będę cię potrzebował. Generale, czekaj na moje rozkazy w Rueil. Ty Sarranti, siadaj przy tym stoliku i pisz.
 Były król i generał wyszli skłoniwszy się, obaj pełni nadziei.
 Sarranti sam pozostał z cesarzem.
 Siedział on już, trzymał pióro i czekał.
 — Pisz, rzekł Napoleon. Potem z roztargnieniem: „Do komisji rządowej.“
 — Najjaśniejszy panie, rzekł Sarranti rzucając pióro, ja nie będę pisał do tych ludzi.
 — Jakto, nie będziesz?
 — Nie, najjaśniejszy panie.
 — Dlaczego?