Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1433

liśmy tę wielką kwestję ludzką: „Czy wolno żyć bez pracy?“
 — Właśnie, rzekł Petrus, a ja temu zawziętemu pracownikowi, temu Janowi Robertowi, który w dwudziestu sześciu latach życia więcej daleko zrobił, niż niektórzy akademicy w czterdziestu, odpowiadałem: „Nie, po sto razy nie, mój drogi przyjacielu!“
 — Jakto, nasz poeta zalecał próżnowanie
 — Ofiarował mi poprostu swoją kieskę.
 — Nie przyjmuj, Petrusie, gdybyś miał przyjąć przysługę od przyjaciela, ja zażądałbym pierwszeństwa.
 — Nie przyjąłbym od nikogo, rzekł Petrus.
 — Jestem tego pewny, odpowiedział Salvator, wiedząc też o tem z góry, nie proponowałem nawet.
 — Zdaniem więc twojem jest, rzekł Jan Robert do Salvatora, ażebyśmy sprzedali?
 — Bez namysłu, odpowiedział Salvator.
 — Sprzedajmy więc, rzekł stanowczo Petrus.
 — Sprzedajmy, powtórzył Jan Robert z westchnieniem.
 — Sprzedajmy! dodał Salvator.
 — Sprzedajmy! powiedział czwarty głos budzący się jakby echo w głębi pracowni.
 — Ludowik: zawołali trzej przyjaciele.
 — Jesteśmy więc w trakcie sprzedaży? zapytał młody lekarz, zbliżając się z otwartemi rękami i uśmiechem na ustach.
 — Tak.
 — A co?... jeśli wolno spytać?
 — Nasze serca, sceptyku, rzekł Jan Robert.
 — Ha! sprzedawajcie jeśli chcecie, rzekł Ludowik ja swoje wycofam ze sprzedaży, bo znalazło zajęcie.
 Potem, nie mówiąc już nic o kwestji sprzedaży, czterej przyjaciele zaczęli rozmawiać o sztuce, literaturze, polityce, samowar wrzał na kominku, a wszyscy sporządzali sobie herbatę. Pozostali tak do północy. Z uderzeniem dwunastej każdy wstał jakby tknięty iskrą elektryczną.
 — Dwunasta, rzekł Jan Robert, muszę wracać.
 — Dwunasta, rzekł Ludowik, muszę wracać.
 — Dwunasta, rzekł Salvator, muszę wyjść.
 — I ja także, powiedział Petrus.
 Salvator podał mu rękę.