Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1436

 — Doprawdy, Natalio, kocha mnie?
 — Pan zasługuje na to.
 — Pochlebiasz?
 — Człowiek, o którym pisano w gazetach!
 — A czyż to i o panu de Marande nie piszą w gazetach?
 — Tak, ale on, to co innego.
 — Jakto!
 — On nie jest poetą.
 — Nie, ale jest za to bankierem. O!Natalio, wierzaj mi, że pomiędzy poetą i bankierem, mało która kobieta wybrałaby poetę...
 — Moja pani jednakże...
 — Twoja pani nie jest kobietą, tylko aniołem.
 — A ja czem jestem?
 — Nieznośną gadułą, która mi czas zabiera.
 — Wejdź pan, postaramy się, żeby go odzyskać.
 I popchnęła Jana Roberta do pokoju, nazwanego gołębnikiem.
 Był to śliczny gabinet, cały obity perską materją, również jak dotykająca doń ubieralnia: sofy, poduszki, firanki, łóżko, wszystko było perskie. Lampa zawieszona u stropu w urnie z czeskiego szkła różowego, oświecała ten mały namiot, zdający się takim, jaki sylfy i ondyny stawiają dla królowej czarodziejek, kiedy ta podróżuje po swych państwach.
 Jakoż, kiedy pani de Marande nie mogła przyjąć Jana Roberta u siebie, tam przychodziła przepędzić z nim godzinkę; sama ona kazała urządzić ten pokoik, własnym gustem, w tym celu i na tę intencję.
 Tylko, ponieważ znajdował się pod samym dachem, przeto oboje nazwali go gołębnikiem. I zasługiwał na ten tytuł, nietylko, że mieścił się na trzeciem piętrze, lecz że czule w nim się kochano.
 Nikt, wyjąwszy pani de Marande, Jana Roberta, Natalii i tapicera, nie wiedział o tem gnieździe motylowem.
 Tam to były zamknięte owe tysiączne pamiątki, co stanowią bogactwo rzeczywistej miłości: zwoje uciętych włosów, wstążki opadłe z włosów i noszone na sercu, wiązanki zwiędłych fiołków parmeńskich, aż do żyłkowatych kamyków, zebranych na wybrzeżach morskich, gdzie dwie kochające istoty spotkały się po raz pierwszy i błądziły razem.