Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1439

 — Nie.
 — Szczęściem, że jak wszelką tajemnicę, tak i tę odgadnąć można!
 — Byłem ci nie przychodziła w pomoc, sumienie moje spokojne. Szukaj.
 — Zdaje mi się, że znalazłem, Lydio.
 — Ej! odezwała się młoda kobieta, otwierając wielkie oczy, w których więcej jeszcze było powątpiewania, niż zdziwienia.
 — Tak.
 — Ciekawam.
 — Jeżeli trafiłem, powiesz: „Tak“.
 — Słucham, słucham, przedewszystkiem.
 — Otóż wczoraj zetknąłem się z twoim mężem w alei prowadzącej do Niemej.
 — Konno jechał, czy w powozie?
 — Konno.
 — Sam?
 — Mam ci powiedzieć otwarcie?
 — O! proszę; ja wcale nie jestem zazdrosną.
 I pani de Marande rzuciła ustami to zapewnienie z taką szczerością, że łatwo było odgadnąć, iż mówi prawdę.
 — Otóż właśnie, że nie był sam: służył za towarzysza ślicznej amazonce.
 — Doprawdy?
 — Czy ci opowiadam coś nowego? — Nie, ale w tem wszystkiem jeszcze nie widzę tajemnicy.
 — Owóż wtedy pomyślałem, że skoro pan de Marande nie czyni sobie z tego skrupułu, by jeździć do Lasku z inną kobietą, a nie własną żoną, przeto i ty przypisujesz sobie to prawo.
 — Nie powiedziałam ci, że sobie przypisuję prawo, ale powiedziałam że je mam.
 — Więc nie zgadłem?
 — Nie.
 — Teraz, pozwól Lydjo, że ci zadam jedno pytanie.
 — Słucham.
 — Czy odpowiesz?
 — Zobaczę.
 — Jakim to sposobem dzieje się, że pan de Marande,