Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1442

 — Czego? czego? zapytał Babolin; wyrwany znienacka z pierwszego snu.
 — Podaj mi karty, smoluchu!
 — Ho! ho! ho! karty o tej godzinie? Dobrze, jeszcze też nam tego brakowało.
 — Podawaj karty, mówię.
 Ale Babolin odpowiedział tylko jakiemś chrząknięciem.
 — Nie ociągaj się, trutniu! zawołała stara.
 — Na co ci karty o tej godzinie? Narobisz ty sobie... Jak się policja dowie, że rozkładasz karty w porze zakazanej, o drugiej godzinie z rana...
 — O! mój Boże! odezwał się słodki głosik Róży, czy istotnie już druga godzina?
 — E! nie, córeczko; zaledwie dwunasta, odrzekła Brocanta.
 — Dwunasta, rzekł Babolin, idź zobacz.
 Jakby dla zamknięcia dyskusji, zegar zadzwonił raz jeden.
 — Otóż bije pierwsza! zawołał Babolin.
 — To jest pół do pierwszej, poprawiła Brocanta, nie chcąc dać za wygranę.
 — Tak, tak, pół do pierwszej! kto to powiada? Twoja przeklęta kukułka, która bije tylko jednem skrzydłem.Dobranoc matulu! bądź grzeczna i pozwól spokojnie lulać biednemu Babolinowi.
 — Czekaj-no, zaraz ja cię ululam!
 Musiał Babolin zrozumieć, że Brocanta w niekorzystny sposób zabiera się do usypiania go, a raczej do wybicia ze snu, gdyż skoczył z łóżka i porwał za kańczuk, ku któremu Brocanta wyciągała rękę.
 — Ja nie o kańczuk wołam lecz o karty, rzekła Brocanta.
 — Oto masz karty, odpowiedział Babolin, podając je Brocancie i chowając kańczuk za plecy. Potem dodał w sposób komentarza: Złość człowieka bierze doprawdy patrzeć, że kobieta w wieku bawi się takiemi głupstwami, zamiast iść spać spokojnie!
 — Czy podobna! odpowiedziała Brocanta, więc ty nic nie widzisz, nic nie słyszysz, nic nie uważasz?
 — Owszem, owszem, widzę, że jest pierwsza godzina po północy; słyszę, że cały Paryż chrapie oprócz nas, i uważam, że jest to chwila, ażeby pójść za przykładem całego Paryża.