Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1443

 To uważam nie było może powiedziane bardzo gramatycznie, ale przypomnijmy sobie, że edukacja Babolina była nieco zaniedbaną.
 — Podrwiwaj, nieszczęśliwy! zawołała Brocanta, wyrywając mu karty z rąk.
 — Ależ, na miłość Boską, co chcesz, matuniu? rzekł Babolin, ziewając długo i energicznie.
 — Nie słyszałeś Babylasa?
 — A! twojego ukochanego?... Jeszczeby też tego brakowało, żeby się przysłuchiwać temu panu!
 — Więc go nie słuchałeś, powtarzam?
 — Słuchałem, słuchałem, i cóż ztąd?
 — Co on robił?
 — Jęczał.
 — I z jego jęku nie wyprowadziłeś żadnego wniosku?
 — Owszem.
 — Cóż wnioskowałeś? Gadaj.
 — A jak powiem, to pozwolisz mi spać?
 — Pozwolę, leniwcze.
 — Wywnioskowałem, że musi mieć niestrawność. Żarł dzisiaj za czterech, ma więc prawo jęczeć przynajmniej za dwóch.
 — E! zawołała Brocanta rozgniewana, idź spać niegodny uliczniku! Ty umrzesz głupim, ja ci to przepowiadam.
 — Uspokój się, uspokój, matuniu, wiesz dobrze, iż twoje przepowiednie nie są wcale Ewangelią, a ponieważ obudziłaś mnie, wytłómacz zatem chrząkanie Babylasa.
 — Nieszczęście wisi nad nami, Babolinie.
 — Ej!
 — Wielkie nieszczęście: Babylas nie wyje bez przyczyny.
 — Rozumiem dobrze, Brocanto, że Babylas, któremu na niczem nie zbywa, który opływa jak pączek w maśle, nie będzie jęczał dla króla pruskiego, ale dlaczego jęczy? No, powiedz, czego ty jęczysz, Babylas?
 — Zaraz zobaczymy, rzekła Brocanta, mięszając karty. Chodź tu, Fares.
 Fares nie odpowiedziała na wezwanie. Brocanta zawołała na nią powtórnie, ale wrona nie ruszyła się.
 — Ba! o tej godzinie, to nic dziwnego, rzekł Babolin, spi biedaczka, a ma do tego wielką rację, i nie ja będę ją ganił za to.
 — Różo! odezwała się Brocanta.