Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1449

i jak dobrze powiadasz, to sen: ty nie możesz sobie przypomnieć rzeczy, której ani widziałaś, ani słyszałaś.
 — Może to sen, rzekła Róża smutno, ale w każdym razie widziałam we śnie bardzo piękny kraj.
 I zapadła w głębokie a słodkie marzenie.
 Ludowik pozostawił ją w tem marzeniu. Jednakże, ponieważ zdaniem jego marzenie to trwało zadługo:
 — Więc Brocanta, rzekł, wystraszyła cię, biedne dziecko?
 — Tak, szepnęła Róża, skinąwszy głową.
 — Brocanta jest głupią, odezwał się Ludowik, ja sam ją skarcę.
 — Ty? zapytała Róża ze zdziwieniem.
 — Albo przez Salvatora, odrzekł młodzieniec nieco zakłopotany, bo on u was ma głos, nieprawdaż?
 Zapytanie to do reszty wywiodło dziewczynę z marzeń.
 — Oh! rzekła, wszystko co mamy należy do niego.
 — Wszystko? Tak, wszystko: rzeczy i ludzie.
 — Ty siebie nie zaliczasz ani do rzeczy, ani do ludzi spodziewam się, Różo? zapytał Ludowik.
 — Przebacz mi, przyjacielu, odpowiedziała dziewczyna.
 —Jak to! rzekł Ludowik, śmiejąc się, ty należysz do Salvatora, moja droga Różyczko?
 — Niewątpliwie.
 — Z jakiego tytułu?
 — Czyż nie należymy do ludzi, których kochamy? Więc ty kochasz Salvatora?
 — Więcej niż wszystkich.
 — Ty!... wykrzyknął Ludowik z rodzajem zdziwienia które wyraziło się westchnieniem.
 Rzeczywiście, to słowo kochać w ustach dziewczyny, stosujące się do kogoś innego, boleśnie ściskało serce Ludowika.
 — Więc ty kochasz Salvatora więcej niż kogobądź na świecie? nalegał, widząc, że Róża mu nie odpowiada.
 — Więcej! odrzekła.
 — Różo! rzekł smutno Ludowik.
 — Co ci jest, przyjacielu?
 — Pytasz się co mi jest, Różo? zawołał młodzieniec, blizki wybuchnięcia płaczem.
 — Pytam cię właśnie.
 — Więc nie rozumiesz?