Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1451

 — Tobie zimno, drogie dziecię?
 — Mnie zimno? rzekła zdziwiona i zarazem uradowana troskliwością Ludowika.
 Biedne dziewczę! oprócz Salvatora nie słyszała nigdy, iżby kto o nią dopytywał się troskliwie.
 — Tak, Różo, zimno ci, zakaszlałaś; późno już, musimy się rozstać, Różo.
 — Rozstać! rzekła.
 Wymówiła ten wyraz takim tonem, jak gdyby powiedziała: „Ależ ja myślałam, że my tu tak zostaniemy zawsze“. To też nie na wyraz, ale na myśl odpowiedział Ludowik:
 — Nie, moja droga Różo, niepodobna! trzeba się rozstać. Przyjaciel ci to mówi, lekarz nakazuje.
 — Bądź więc zdrów, niedobry lekarzu! rzekła smutno. Potem z najsłodszym uśmiechem dodała: Do widzenia, mój drogi przyjacielu!
 I mówiąc te słowa, tak się przechyliła do Ludowika, że zwoje włosów dotknęły jego czoła.
 — O! Różo, Różo! mówił z cicha Ludowik.
 I znowu spinając się na palce, podniósł głowę, wy prostował się, a usta jego zetknęły się z czołem dziewczyny.
 — Kocham cię, Różo! rzekł cicho, całując jej czyste czoło.
 —Kocham cię! odrzekła dziewczyna, przyjmując pocałunek kochanka.
 I znikła prędko, jakby uleciała.
 Ludowik zeskoczył na ziemię, ale nie uszedł jeszcze trzech kroków, kiedy okno otworzyło się znowu.
 — Ludowiku! zawołała słodkim głosem dziewczyna.
 Ludowik skoczył napowrót i znalazł się na przymurku sam nie wiedząc kiedy.
 — Różo, czy ci niedobrze? Nie, odpowiedziała, ale przypomiałam sobie.
 — Co sobie przypomniałaś?
 — Że żyłam wprzód nim zaczęłam żyć.
 — O! Boże! rzekł Ludowik, czy ci w głowie się miesza? Nie! wiesz, w pięknym kraju, który widziałam niedawno w pamięci, kiedy byłam dzieckiem i wisiałam w hamaku, jak Wirginja, miałam mamkę, poczciwą murzynkę, która nazywała się jakoś śmiesznie... czekajno, ah!... Danae! Ona, kołysząc mnie, śpiewała.