Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1461

 — Tak jest, koto mojego dom u; musimy tam zabrać towarzysza podróży.
 — Do licha! odezwał się pan Jackal, gdybym był o tem wiedział, kazałbym był wziąć poczwórny powóz.
 — Oh! odparł Salvator, bądź pan spokojny, nasz towarzysz nie będzie panu przeszkadzał.
 — Na ulicę Macon Nr. 4, zawołał pan Jackal do stangreta.
 Powóz ruszył. W kilka sekund potem zatrzymał się przed drzwiami.
 Salvator wszedł. Zaledwie stąpił nogą na pierwszy stopień schodów, kiedy górna ich część błysnęła światłem. Ukazała się Fragola ze świecą w ręku, podobna do gwiazdy, którą widać z głębi studni.
 — Czy to ty Salvatorze? zapytała.
 — Ja, kochanko moja.
 — Czy już wracasz? Nie, powrócę dopiero o ósmej z rana.
 Fragola westchnęła. Salvator odgadł to westchnienie raczej, niż je usłyszał.
 — Nie obawiaj się niczego, rzekł, nie ma żadnego niebezpieczeństwa.
 — Weź jednak Rolanda.
 — Właśnie po niego przyszedłem.
 I zawołał Rolanda.
 — Jak gdyby oczekiwał na to zawołanie, pies zeskoczył ze schodów i zarzucił obie łapy na ramiona pana.
 — A ja? zapytała Fragola zasmucona.
 — Pójdź, rzekł Salvator.
 Przed chwilą porównaliśmy dziewicę tę do gwiazdy.
 Gwiazda, która ślizga się po niebie i która w kilka sekund przebiega przestrzeń od jednego poziomu do drugiego nie posuwa się prędzej, niż Fragola wzdłuż poręczy schodowej. Znalazła się w objęciach młodzieńca. Uśmiech spokojny i niezachmurzone oko Salvatora uspokoiły ją.
 — Więc jutro, a raczej dziś o ósmej z rana? rzekła.
 — Tak, dziś o ósmej z rana.
 — Idź, mój Salvatorze, powiedziała, Bóg jest z tobą. I oczyma odprowadzała młodzieńca, póki drzwi się nie zamknęły.
 Salvator usiadł obok pana Jackala i zawołał:
 — Biegnij za nami, Rolandzie!