Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1464

którą znają już czytelnicy nasi, a która prowadziła do kraty parkowej. Przed kratą zastali Rolanda; wyciągnięty jak długi na świetle księżycowera, z głową podniesioną, leżał w postawie wielkich sfinksów egipskich.
 — To tu, rzekł Salvator.
 — Piękny majątek, rzekł pan Jackal podnosząc okulary i zanurzając wzrok przez kratę we wnętrze parku. Jakim sposobem można się tam dostać?
 — O! bardzo łatwo, jak pan zobaczysz, odpowiedział; Salvator. Hop, Brezyl.
 Pies stanął na czterech łapach.
 — Zdawało mi się, że pan nazywasz tego psa Rolandem, rzekł pan Jackal.
 — Tak, w mieście, ale na wsi nazywam go Brezylem; długa to historja, którą panu opowiem w swojem miejscu i czasie. Brezyl, tu!
 Salvator doszedł do tej części muru, którą zwykle przełaził.
 Brezyl przybiegł na zawołanie pana. Salvator wziął go i podniósł jak przy pierwszej wyprawie, aż pod grzbiet muru, na który Brezyl wdrapał się przedniemi łapami, a zakładając tylne jego łapy na swe ramiona, Salvator zawołał:
 — Skacz! Pies skoczył na drugą stronę.
 — Aha! aha! odezwał się pan Jackal! zaczynam rozumieć, jest to sposób wskazywania nam drogi.
 — Właśnie! Teraz na nas kolej, rzekł Salvator podnosząc się siłą pięści pod grzbiet muru, na którym zasiadł, jak na koniu.
 Ztamtąd, podając obie ręce panu Jackalowi:
 — Proszę pana, rzekł.
 — O! nie potrzeba, odpowiedział pan Jackal.
 I wzniósł się tak samo jak Salvator ze zwinnością, jakiej w nim nie było można przypuszczać. Prawda, że był bardzo chudy, ręce nie miały zatem co dźwigać.
 — Skoro tak, rzekł Salvator, powstrzymując Brezyla giestem, czy pan wiesz gdzie jesteśmy?
 — Nie, odrzekł Jackal, ale spodziewam się, że mi pan powie.
 — Jesteśmy w zamku Viry.
 — Viry? Viry? Co to takiego?