Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1466

 — „Ta sama.
 — „Weź ją pan, a odtąd nie kładź ją na stołach do gry; rozumiem dobrze, iż ją panu skradziono, ona wart jest dziesięć tysięcy franków.
 — „Jakim ją pan sposobem odzyskał?
 — „Zabrał ją panu jeden z moich przyjaciół: hrabia N.
 — „I pan ośmieliłeś się zażądać od niego?
 — „Zażądać? O! bynajmniej! Obraziłby się o taką reklamację.
 — „Jakże więc pan zrobił?
 — „Zrobiłem tak jak on: ukradłem mu ją.“
 — Ha! ha! ha! zawołał pan Jackal.
 — Czy zrozumiałeś pan tę bajkę? zapytał Salvator.
 — Zrozumiałem. Pan de Valgeneuse zabrał Minę Justynowi.
 — Tak, a ja zabrałem ją panu de Valgeneuse...
 Pan Jackal zapchał sobie nos tabaką.
 — Nic o tem nie wiedziałem, rzekł.
 — Nic.
 — Jakże się to stało, że pan de Valgeneuse nie przyszedł na skargę do mnie?
 — Myśmy tę rzecz załatwili między sobą, kochany panie Jackal.
 — Jeżeli rzecz załatwiona... odezwał się naczelnik policji.
 — Jak na ten raz przynajmniej.
 — To nie mówmy o niej.
 — Mówmy o panu Gerardzie.
 — Słucham.
 — Otóż pan Gerard opuścił zamek oddawna, jak panu powiedziałem.
 — Niedługo po kradzieży dokonanej przez pana Sarranti i po zniknieniu dzieci: te fakty są mi wiadome, uzasadniono je w ciągu rozpraw sądu karnego.
 — A czy pan wiesz w jaki sposób znikły te dzieci?
 — Nie, pan Sarranti wciąż zaprzeczał udziału swego w tej sprawie.
 — Miał słuszność, bo gdy opuścił zamek Viry, dzieci żyły jeszcze i bawiły się spokojnie na tarasie.
 — Tak on przynajmniej powiedział.
 — Otóż ja, panie Jackal, wiem co się stało z dziećmi.
 — Tak!
 — Wiem.