Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1468

 — Dobrze, ale żeby zacząć od lochu, trzeba najpierw wejść do domu.
 — Ostatnim razem będąc tu i myśląc, że wrócę kiedykolwiek, wziąłem klucz od bramy. Wejdźmy.
 Roland chciał pójść za nim.
 — Leżeć, Brezyl! zawołał Salvator. Czekaj tu, aż pan zawoła.
 Brezyl usiadł na tylnych łapach i czekał. Salvator wszedł pierwszy. Pan Jackal poszedł za nim. Salvator zamknął znów drzwi na klucz.
 — Pan widzi w ciemności, jak kot i ostrowidze, nieprawdaż panie Jackal? zapytał Salvator.
 — Tak, panie Salvatorze, dzięki moim okularom widzę przynajmniej tyle, ażeby ustrzedz się przypadku, rzekł pan Jackal zsuwając okulary aż na szczyt czoła.
 — To proszę za mną.
 Salvator udał się korytarzem na lewo. Pan Jackal wciąż szedł za nim.
 Korytarz, po dwunastu stopniach w dół prowadził, przypominamy sobie, do kuchni, a kuchnia do lamusa, w którym odbyła się owa krwawa scena.
 Salvator przeszedł kuchnię nie zatrzymawszy się, a, przyszedłszy do lamusu:
 — To tu, rzekł.
 — Co tu? zapytał pan Jackal.
 — Tu zagryziona została pani Gerard.
 — Aha! to tu?
 — Tak. Nieprawdaż, Brezyl, że to tu? powiedział Salvator podnosząc głos.
 Usłyszano jakby huk straszny; pies przecisnął się przez szybę i szczekając, runął u nóg Salvatora i pana Jackala.
 — Co to ma znaczyć? zapytał naczelnik policji cofając się.
 — To Brezyl opowiada panu, jak się rzecz odbyła.
 — Oh, oh! czyżby to przypadkiem Brezyl zagryzł tę biedną panią Gerardową?
 — On sam.
 — Więc Brezyl jest nędznym mordercą, który zasługuje na pigułkę.
 — Brezyl jest uczciwym psem, który zasługuje na nagrodę Montyon.
 — Wytłómacz się pan.