Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1470

 — Tyle co do dziewczynki. Teraz zajmiemy się chłopczykiem.
 I zgasiwszy latarkę, oddał ją panu Jackalowi.
 Potem obaj przeszli do ogrodu.
 — Tu, rzekł Salvator, jesteśmy w drugiej części dramatu. Oto staw, w którym pan Gerard topił małego Wiktorka, kiedy pani Gerard mordowała Leonię.
 Po czterech krokach stanęli nad brzegiem stawu.
 — Powiedz nam, Brezylu, mówił Salvator, jakim sposobem wydobyłeś ze stawu zwłoki twojego młodego pana?
 Brezyl, jakby zrozumiawszy czego żądano, nie dał sobie dwa razy powtórzyć: rzucił się w wodę, płynął prawie do trzeciej części stawu, dał nurka, wypłynął, potem żałośnie wyjąc, położył się na trawie.
 — A toż mi dopiero pies! rzekł pan Jackal.
 — Zaczekaj pan, zaczekaj!
 — Czekam, oświadczył pan Jackal.
 Salvator zaprowadził go ku gęstwinie drzew, i znowu poprosił o zapalenie latarki.
 Pan Jackal spełnił żądanie.
 — Patrz pan, rzekł, pokazując naczelnikowi policji bliznę głęboką zarytą w pniu jednego z drzew tworzących zaroście, patrz pan i powiedz mi, co to jest?
 — Zdaje mi się, że to dziura od kuli, rzekł pan Jackal.
 — A ja jestem tego pewny, rzekł Salvator.
 Wziąwszy wtedy nożyk delikatny, coś nakształt sztyletu, wydrążył dziurę w drzewie i wyrzucił szczątki ołowiu.
 — Kula tam jeszcze tkwi, rzekł.
 — Nie powiadam, że nie, odezwał się pan Jackal, ale czegóż dowodzi kula w drzewie? Trzebaby wiedzieć, którędy przeszła niż przyszła aż tu.
 Salvator zawołał Brezyla, wziął za palec pana Jackala i zacisnął nim kolejno prawy i lewy bok Brezyla.
 — Czy pan nie czuje, zapytał.
 — Rzeczywiście, czuję.
 — A co?
 — Jakby dwie blizny.
 — Otóż, pytałeś się pan, którędy przeszła kula: teraz wiesz.
 Pan Jackal spoglądał na Salvatora ze wzrastającym podziwem.
 — A teraz, pójdź pan! rzekł Salvator.]