Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1473

 — Naturalnie!... naturalnie!... odezwał się pan Jackal bez: najmniejszej zmiany w głosie ani w twarzy, skoro pan przypuszczasz, że był jeszcze onegdaj...
 — Nie przypuszczam, rzekł Salvator, ale twierdzę.
 — Do licha! do licha! do licha! powtarzał pan Jackal.
 Salvator spojrzał w twarz naczelnikowi policji.
 — Wyznaj pan, rzekł, iż wiedziałeś z góry, że my tu nic nie znajdziemy.
 — Panie Salvatorze, ja wierzę wszystkiemu co pan mówisz, a ponieważ mówiłeś, że tu znajdziemy coś...
 — Przyznaj pan, iż wiesz, kto uniósł tego trupa.
 — Doprawdy, kochany panie Salvatorze, nie domyślam się.
 — Sacrebleu! kochany panie Jackal, krzyknął młodzieniec, coś dziś wieczór nie dopisuje panu przenikliwość.
 — Wyznaję, odpowiedział pan Jackal z doskonałą dobrodusznością, że ta scena nocna w pustym parku, nad brzegiem dołu po umarłym, nie napędza mi ducha, choćbym go i więcej miał z natury, i daremnie namyślam się, nie mogę natrafić ktoby mógł unieść tego trupa.
 — Jużciż pewno nie pan Sarranti, bo on jest w więzieniu.
 — Nie, odrzekł pan Jackal, ale może jego wspólnicy; boć kto wie nareszcie, czy ten trup nie był złożony tu przez pana Sarranti? kto wie, czy nie pan Sarranti utopił chłopczyka i strzelił do psa?
 — Ja! rzekł Salvator, ja to powiadam! a dowód... Ale nie, dzięki Bogu, mogę znaleźć lepszy nad ten... Przypuszczasz pan zapewne, że ten, co uniósł trupa jest mordercą?
 — Idziesz pan zadaleko.
 — A przynajmniej wspólnikiem.
 — Rzeczywiście, byłby to punkt do podejrzenia.
 — Roland, tu! zawołał Salvator.
 Pies przybiegł.
 — Słuchaj, Rolandzie, ktoś tu był przeszłej nocy, nieprawdaż, mój psie?
 Pies szczeknął.
 — Szukaj, Rolandzie! szukaj! rzekł Salvator.
 Roland zatoczył koło, zdał się rozpoznawać trop, i rzucił się w stronę kraty.
 — Nie tak prędko, Rolandzie! zawołał Salvator. Panie Jackal, idźmy za Rolandem.
 Pan Jackal szedł za Rolandem, mówiąc: