Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1474

 — Sławny wyżeł, panie Salvatorze! sławny wyżeł! Jeżelibyś pan chciał go kiedy pozbyć, znam kogoś, co panu dobrze zapłaci.
 Pies warcząc szedł wciąż za tropem. Po dwudziestu krokach zboczył i zwrócił się na lewo.
 — Pójdźmy na lewo, rzekł Salvator.
 Pan Jackal dał się powodować, jak automat.
 Po drugich dwudziestu krokach pies zwrócił się na prawo.
 — Pójdźmy na prawo, rzekł Salvator.
 Pan Jackal stosował się z równą punktualnością.
 Po dziesięciu krokach pies zatrzymał się wśród gęstwiny. Salvator wszedł za nim.
 — Aha! rzekł, ten kto uniósł kości dziecięcia, miał zamiar złożenia ich tu; dwa razy nawet rozkopał ziemię, ale nie uznał miejsca za dosyć pewne i poszedł w dalszą drogę nieprawdaż, Rolandzie?
 Roland zawył i ruszył dalej ku kracie. Przy kracie zatrzymał się, usiłując przeleść.
 — Próżno szukać dalej w parku, rzekł Salvator, trup wyszedł tędy.
 — Do licha! rzekł pan Jackal, krata zamknięta a zamek wydaje się mocnym.
 — O! odezwał się Salvator, znajdziemy przecież jakie kleszcze do podważenia. W najgorszym razie przeleziemy przez mur, jak poprzednio, i pójdziemy za tropem z tamtej strony.
 Salvator szedł ku murowi w zamiarze przelezienia.
 — Nie trzeba! odezwał się pan Jackal, zatrzymując go za połę od surduta, mam ja krótszy jeszcze sposób.
 I dobywając z kieszeni pęczek wytrychów, spróbował i za trzecim otworzył.
 Roland przeszedł pierwszy, i jak powiedział Salvator natychmiast odnalazł trop. Szedł wzdłuż muru prostą linią przez pola i kierował się na gościniec. Przechodząc przez pole świeżo orane, spostrzegli nawet ślady kroków.
 — A co! rzekł Salvator, czy widzisz pan?
 — Widzę, odparł pan Jackal, na nieszczęście te kroki nie są podpisane.
 — Może znajdziemy podpis u końca.
 Ale trop wszedł na wielki gościniec, szeroki siedmdzie-