Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1475

siąt cztery stóp i brukowany. Roland doszedł do bruku, potem podniósł głowę do góry i zawył.
 — Tu czekał powóz, rzekł Salvator, człowiek wsiadł razem z trupem.
 — Więc?
 — Więc muszę się dowiedzieć, gdzie wysiadł.
 Pan Jackal potrząsnął głową.
 — A! kochany panie Salvatorze, rzekł, mocno się obawiam, że zadajesz sobie ten trud napróżno.
 — A ja, panie Jackal, rzekł Salvator, dotknięty do żywego, jestem pewny, że dojdę do czegoś.
 Pan Jackal zrobił ustami małe cmoknięcie, oznaczające powątpiewanie.
 — Trop stracony, rzekł, pani Gerard zagryziona, dzieci nieżyją...
 — Tak, rzekł Salvator, ale nie oboje dzieci nie żyją.
 — Jakto! nie oboje dzieci nie żyją? zawołał pan Jackal, udając najżywsze zdziwienie, powiedziałeś mi, że chłopczyk był utopiony?
 — Ale pokazałem panu ślad krwi dziewczynki, która umknęła.
 — Więc co?
 — Więc, kiedy Brezyl zagryzł tę dobrą panią Gerard, dziewczynka umknęła i ocalała.
 — Aha! i żyje?
 — Żyje.
 — A! to rzecz, która rzuci wielkie światło na sprawę, jeżeli dziewczynka pamięta.
 — Pamięta.
 — Będzie to dla niej przypomnienie bardzo przykre, rzekł potrząsając głową pan Jackal.
 — Tak, odpowiedział Salvator, ale jakkolwiek jesteś pan litościwym, kochany panie Jackal, jakiekolwiek wzruszenie sprawi jej ta pamięć, ponieważ tu chodzi o życie człowieka, pan ją wypytasz?
 — Bezwątpienia, to moja powinność.
 — Dosyć mi na teraz. Oto już dzień zaczyna świtać; jeżeli pan chcesz wracać do Paryża, nie zatrzymuję pana.
 I Salvator zrobił poruszenie dla przejścia przez rów.
 — Gdzie pan idzie? zapytał Jackal.
 — Zawołać na powóz, który zostawiliśmy przy moście Godeau.