Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1476

 — O! toż przecie powóz powinien do nas przyjść, a nie my do powozu, rzekł pan Jackal.
 Dobył z kieszeni świstawkę i przyłożył do ust. Świst powtórzył trzy razy.
 W pięć minut potem usłyszeli turkot powozu jadącego po gościńcu. Był to powóz pana Jackala, do którego wsiedli.
 Roland zdawał się być niezmordowanym, puścił się więc naprzód.
 O ósmej godzinie przejechali rogatkę Fontainebleau.
 — Pozwól mi pan odwieźć się do domu, panie Salwatorze, rzekł pan Jackal.
 Salvator nie miał żadnego powodu odmawiać grzeczności pana Jackala. Zgodził się w milczeniu.
 Zatrzymali się na ulicy Macon Nr. 4.
 — Kochany panie Salvatorze, odezwał się pan Jackal, może na drugi raz będziemy szczęśliwsi.
 — Spodziewam się, rzekł Salvator.
 — Do widzenia!
 — Do widzenia! Salvator wyskoczył z powozu.
 — O! szatanie! rzekł Salvator, wiesz ty podobno lepiej odemnie, gdzie są zwłoki tego biednego dziecka. Z temi słowy otworzył drzwi i wszedł do siebie. Mniejsza o to, pomyślał, pozostaje Róża.
 I zaczął wchodzić na schody, na które wbiegł już przed nim Roland.
 — Czy to ty, przyjacielu? zapytał głos z góry.
 — Tak, to ja, ozwał się Salvator.
 I upadł w objęcia Fragoli.
 Przez chwilę zapomniał o strasznym zawodzie tej nocy.
 Fragola pierwsza przyszła do siebie.
 — Pójdź prędzej Salvatorze, rzekła, od siódmej godziny czeka tu na ciebie jakaś stara kobieta, która płacze, a nie chce powiedzieć dlaczego.
 — Stara kobieta! zawołał Salvator, to pewnie Brocanta. I wbiegając do mieszkania: Róża? wykrzyknął, Róża?
 — Przebóg! odpowiedziała Brocanta, dziś z rana weszłam do jej pokoju, okno było otwarte, a ona znikła.
 — A! zawołał Salvator, uderzając się pięścią w czoło, powinienem się był tego domyśleć: wynieśli zwłoki brata i pomyśleli o siostrze.