Strona:PL Dumas - Mohikanowie paryscy T1-18 v2.djvu/1477

XIII.

Vive l’ampleur!

 Wytłómaczmy teraz jakim sposobem znikł trup z parku Viry.
 Przypominamy sobie, że Salvator wychodząc od Jackala, spotkał jakiegoś mężczyznę, zawiniętego w długi płaszcz z wysokim kołnierzem, chociaż pora roku nie usprawiedliwiała takich ostrożności. Człowiek ten, na którego mało zwracał uwagi, wszedł za nim po schodach i kazał się zameldować pod dobrze znanem nazwiskiem pana Gerarda.
 Był to istotnie pan Gerard.
 Widząc z jakim pospiechem kroczył przez dziedziniec i wszedł pod sklepienie prowadzące do gabinetu naczelnika policji tajnej, uważając jak starannie schylał ku ziemi część twarzy odkrytą między kapeluszem, badacz fizjognomji z odrazą odwróciłby głowę, poznając w tym człowieku szpiega w całem znaczeniu tego wyrazu.
 Jak powiedzieliśmy, oznajmiono pana Gerarda.
 — Aha! rzekł pan Jackal, to czcigodny pan Gerard! Proszę, kochany panie, proszę!
 — Może przeszkadzam? zapytał pan Gerard.
 — O! bynajmniej, nigdy!
 — Zawsze pan naczelnik łaskaw.
 — Co większa, chciałem po pana posyłać. Pan miałbyś mi przeszkadzać, to także! Pan, mój wierny rycerz, mój ulubieniec! Ależ, chyba nie mówisz mi tego naprawdę kochany panie Gerardzie.
 — Zdawało mi się, że pan stałeś?
 — Zapewne, odprowadzałem jednego z pańskich przyjaciół.
 — Jednego z moich przyjaciół... Którego?
 — Pana Salvatora.
 — Nie znam go, rzekł pan Gerard zdziwiony.
 — Tak, ale on pana zna.
 — Sądziłem, że pan wychodzisz.
 — Wydawało ci się, że nie unikniesz naszej małej pogadanki, niewdzięczny.
 — Panie Jackal...
 — Połóż pan kapelusz; zawsze wyglądasz tak jakbyś chciał uciekać... A teraz siadaj. Gdzież u djabła znalazłbyś,